کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران گزارش خود به شصت و نهمین اجلاس کمیسیون مقام زنان سازمان ملل (CSW69 – 2025) در سی‌امین سالگرد اعلامیه و برنامه‌ی عمل پکن را منتشر می کند.
رژیم ایران نیز مثل همه دولت ها گزارشی به اجلاس شصت و نهم کمیسیون مقام زنان ملل متحد ارائه کرده است، هرچند که این گزارش سرشار از لفاظی‌های توخالی و آمار دستکاری‌شده است.
این حکومت نه تنها در فکر حرکت به سمت ایده آل های جهانی نیست، بلکه در واقع پس مانده ای از دوران فئودالیسم، با ایده آل های قرون وسطایی است که در هیچ زمینه ای با این برهه از تمدن بشر هم خوانی ندارد.
بنا به گفته شخص خمینی، بنیانگزار دیکتاتوری حاکم بر ایران، اوجب واجبات این رژیم حفظ نظام است.
برای حفظ نظام می شود دروغ گفت و آدم کشت، می شود یک و نیم میلیون نفر را در یک جنگ نامشروع خودخواسته در تنور جنگ به کشتن داد و معلول کرد، می توان هزاران و هزاران مخالف را از زن و مرد و کودک اعدام کرد و با چوب و چماق و ساچمه و سم و شکنجه حذف فیزیکی نمود، می توان ورود واکسن کرونا به کشور را ممنوع کرده و با فرستادن بیش از ۵۰۰ هزار نفر به کام مرگ نظام را سرپا نگاه داشت. یعنی این رژیم نه نماینده مردم ایران در مجامع بین المللی، بلکه دشمن مردم ایران و خطرناک ترین حکومت برای امنیت جهان به شمار می رود.
اصلی ترین اهرم های این رژیم برای حفظ نظام، سرکوب در داخل و صدور تروریسم به خارج از کشور است. هدف اول سرکوب در داخل هم زنان بوده و هستند.
تحت چنین نظامی، سخن از پیشرفت اجتماعی، به خصوص پیشرفت زنان بیشتر به شوخی یا توهین نسبت به مخاطب می ماند.
ساده ترین اذهان هم نمی توانند بپذیرند که وقتی در قوانین اصلی کشور تحت سیطره آخوندها،
مرد رئیس ذاتی خانواده باشد، و زن بدون اجازه او نتواند از خانه خارج شود،
در کشوری که زن بدون تایید شوهر نتواند شغل دلخواه خود را داشته باشد و نتواند بدون اجازه مرد سفر کند،
در کشوری که سن ازدواج برای دختران ۱۳ سال و کمتر تعیین شده و پدر و قاضی می توانند بدون نظر دختر و مادر او، وی را وادار به ازدواج کند،
در کشوری که قانونش زن را برده جنسی مرد می شناسد و عدم تمکین زن جرم شناخته شده و مجازات دارد،
و در کشوری که هنوز، پدر می تواند دختر خود را بدون مجازات جدی به فجیع ترین حالت به قتل برساند و قتل و خشونت علیه زنان اصلا جرم انگاری نشده است،
توانمندسازی زنان موضوع بحث باشد.
با کمال تاسف، چنین حکومتی نه تنها هنوز از جوامع بین المللی طرد نشده بلکه با آن مماشات می شود.
گزارش حاضر، فراتر از پاسخ به ادعاهای بی اساس رژیم آخوندی، برآوردی از وضعیت زنان ایران در زمینه های مختلف است که تقریبا همگی از منابع حکومتی گردآوری شده است.
محتوای این سند که در ۱۳ فصل تنظیم شده است، بازتاب کاملی از واقعیت‌های میدانی نیست، اما نگاهی اجمالی به زندگی دشوار زنان ایرانی تحت حاکمیت رژیم آخوندی ارائه می‌دهد، به‌ویژه در چارچوب شصت‌و‌نهمین اجلاس کمیسیون مقام زنان (CSW69) که مصادف با سی‌امین سالگرد تصویب اعلامیه و برنامه عمل پکن (Beijing+30) است. به سایر موضوعات از جمله نقض گسترده حقوق بشر، اعدام زنان، و وضعیت زندانیان سیاسی در گزارش سالانه ۲۰۲۵ کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران پرداخته شده است.
اما مظلومیت، تنها یک روی زن ایرانی است. زنان ایران با برنامه عمل «زن – مقاومت – آزادی»، از روز اول در مصاف با این رژیم قرون وسطایی ایستاده اند. مبارزه ای طولانی، بغرنج و خونین با تقدیم ده ها هزار شهید و صدها هزار زندانی شکنجه شده. آنها بیش از ۴۰ سال است که رهبری جنبش مقاومت را در دست دارند. جهان شاهد بود که این جنبش تحت رهبری زنان چگونه در قیام های ۱۳۹۸ و ۱۴۰۱ شکل گسترده اجتماعی به خود گرفت.
زنان ایرانی به جهان نشان داده اند که با رهبری جنبش مقاومت، و شرکت فعال در مبارزه علیه استبداد دینی که با مشخصه زن ستیزی برجسته می شود، این رژیم را به زودی سرنگون خواهند کرد. جمهوری دمکراتیک نوین در فردای آزادی ایران بی تردید محقق خواهد شد. آنگاه مدار نوینی از «برابری جنسیتی» را در ایران شاهد خواهیم بود که دنیا هنوز نمونه اش را به خود ندیده است.
