مهرنوش ابراهیمی روشن، در حالی که تنها ۲۴ سال داشت، به نمادی از ایستادگی در برابر رژیم پهلوی تبدیل شد.
او در سال ۱۳۲۶ در روستای روشن‌آباد بابل متولد شد و در دوران دانشجویی در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران، به فعالیتهای جنبش دانشجویی پیوست. این فعالیت‌ها او را به مبارزه سیاسی علیه حکومت وقت سوق داد و در نهایت، به عضویت در سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران درآمد. او در کنار فعالیتهای سیاسی، در بیمارستان‌های تهران نیز طبابت می‌کرد.
در تابستان ۱۳۵۰، مهرنوش ابراهیمی به همراه چند تن از همرزمانش در شمال ایران دستگیر شد اما در یک اقدام جسورانه موفق به فرار از چنگ ساواک شد.
سرانجام، در روز ۹ مهر ۱۳۵۰، مأموران امنیتی به خانه تیمی او در تهران یورش بردند. در حلقه محاصره ساواک او با پرتاب نارنجک و شلیک به مأموران، دلاورانه تا آخرین لحظه جنگید و در نبردی جانانه به شهادت رسید.
مهرنوش ابراهیمی به عنوان نخستین زن شهید جنبش مسلحانه ایران، مرزهای سنتی جامعه مردسالار را درنوردید و راه را برای مشارکت زنان در مبارزات سیاسی هموار کرد. خانواده‌ی مهرنوش هرگز محل دفن او را نیافتند، و رژیم پهلوی همچون بسیاری از قربانیان دیگر، پیکر او را در گمنامی به خاک سپرد.
سرگذشت مهرنوش ابراهیمی همچنان یادآور شجاعت، پایداری و آرمان‌خواهی در مسیر عدالت است.
