مرضیه پورنقی از جمله ۳۶ مجاهد شهیدی بود که در روز ۱۹ فروردین ۱۳۹۰ در آن نبرد نابرابر جان بر سر پیمان نهادند.
مرضیه پورنقی در هنگام جان باختن ۴۸ سال داشت.
او مجاهدین را از دوران دبیرستان می شناخت.
وی در سال ۱۳۶۲ در سن ۱۸سالگی دستگیر و سه سال زندانی شد و ارتباط خود را با جنبش از دست داد.
وی بعدها در رشته پژوهشگری علوم اجتماعی لیسانس گرفت.
بالاخره در سال ۱۳۸۶ او متوجه وجود کانون مقاومت در اشرف شد و برای دیدار به آنجا سفر کرد.
پس از بازگشت به ایران، دستگیر و زندانی شد اما توانست بعد از مدتی به قید وثیقه سنگین از زندان آزاد شود. سپس به سرعت بار سفر بست و در خرداد ۱۳۸۷ به مقاومت در اشرف پیوست.
مرضیه به خاطر مهربانی وتواضع خود در نزد همرزمانش بسیار محبوب بود. او در عین حال فرد بسیار مصممی بود.
روز ۱۹ فروردین ۱۳۹۰، رزم آوران مجاهد در مقابل یک ستون متشکل از ده تیپ و گردان زرهی، پیاده و مکانیزه نیروهای عراقی وابسته به خامنه ای که به درخواست رژیم ایران به شهر اشرف حمله کردند، ایستادند. قصد مهاجمین قتل عام همه ساکنان بیدفاع، در هم کوبیدن و ویرانی اشرف و نابودی کامل اپوزیسیون بود.
دستهای رزم آوران آزادی خالی بود و بدنهایشان بی سپر. سر و قلب آنها هدف مستقیم شلیک گلوله‌ها بود. حداقل ۲۲نفر با خودروی زرهی زیر گرفته شدند. محلهای مسکونی هدف گلوله‌های توپ قرار گرفت. و حتی از رساندن مجروحان در حال اغما به بیمارستان جلوگیری می‌شد.
شلیک زرهی‌ها و تیربارها به‌طور فشرده و سنگین بیش از ۶ساعت ادامه داشت. هدف قتل عام همه ساکنان اشرف بود. ۱۸۰ نفر هدف تیر مستقیم قرار گرفتند. تعدادی از گروگانهای مجروح به‌شهادت رسیدند و حدود ۳۰۰ نفر مجروح شدند.
اما ساکنان اشرف مصمم و مستحکم ایستادند تا نگذارند دشمن شهر شرف و پایداری در مقابل رژیم را اشغال کند، شهری که قلب تپنده و کانون مقاومت مردم ایران بود.
