مادران شجاع ایران با خیزش خود ماهیت سپاه پاسداران را افشا کردند
روز ۷ اردیبهشت ۱۳۶۰ به نام مادران شجاع و قهرمان در تاریخ مبارزات زنان ایران به ثبت رسیده است.
در این روز، این زنان شجاع و دلاور با پذیرش خطر جانی ماهیت سپاه پاسداران را در سرکوب هر صدای مخالف این رژیم برای همه روشن ساختند.
مادران شجاع ایرانی در اعتراض به حملات پاسداران و چماقداران خمینی به هواداران مجاهدین که تا آن تاریخ منجر به شهادت دهها میلیشای مجاهد خلق در شهرهای مختلف ایران شده بود، به یک تظاهرات بزرگ مسالمت آمیز فراخوان دادند.
پاسداران در روزهای اول اردیبهشت ماه حداقل ۸ تن از میلیشای مجاهد از جمله سمیه نقره خواجا و فاطمه رحیمی را در قائمشهر و فاطمه کریمی را در کرج به شهادت رساندند.
روز ۷ اردیبهشت ۱۳۶۰ به دعوت انجمن مادران هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران تظاهرات بزرگی در تهران برگزار شد که نزدیک به ۲۰۰ هزار تن از مردم پایتخت در آن شرکت کردند.
رژیم که سپاه پاسداران را برای سرکوب بسیج کرده بود در برابر موج عظیم این زنان دلاور و مردم حمایت کننده از تظاهرات غافلگیر شد.
پاسداران تظاهرات مادران را مورد حمله قرار دادند و دو تن از هواداران مجاهدین به نام های ودود پیراهنی (دانش آموز) و خلیل اجاقی (کارگر) را به شهادت رساندند. ده ها تن از زنان و مادران را مجروح کردند، اما نتوانستند مانع از تظاهرات مادران شجاع هوادار مجاهدین و مردمی که آنها را همراهی می کردند، بشوند. تظاهرات مادران تا رسیدن به مقصد خود که دفتر آیت الله طالقانی بود ادامه یافت و با موفقیت به سرانجام رسید.
مادر ذاکری، مادر مصباح و بسیاری از مادران دیگر که بعدها توسط رژیم دستگیر و اعدام شدند، با شور و شجاعت در این تظاهرات شرکت کردند. این تظاهرات بدون اطلاع قبلی آغاز شد. مادران شجاع دهان به دهان یکدیگر را خبر کردند و در میدان فلسطین جمع شدند. در ادامه اما جمعیت انبوهی از اقشار و طبقات مختلف مردم به هسته اولیه این تظاهرات یعنی مادران و دختران میلیشا پیوستند. راهپیمایی مادران با حضور و شرکت فعال زنان ایرانی برگزار شد.
پرتاب گاز اشک‌آور صدمات زیادی به‌مادران پیر وارد کرد و بعضی از آنها در آستانه شهادت قرار گرفته بودند. مردم، آنها را به‌داخل خانه‌های خود بردند و مداوا کردند. اما مادران از مقاومت دست برنمی‌داشـتند. مادر فراهانچی (مادر ابریشمچی) که بسیار سالخورده بود، با شلیک‌گاز اشک‌آور حالش به‌شدت وخیم شده بود. اما آرام نداشت و فریاد می‌زد «ولم کنید بگذارید بمیرم تا دنیا بفهمد خمینی چه جنایتکاری است.» مادر دیگری، فرزند کوچکش به‌سختی توسط گاز اشک‌آور صدمه دیده بود وقتی می خواستند او را از تظاهرات خارج کنند، می‌گفت، «ولم‌کنید … بگذارید ما کشته شویم تا ماهیت این‌رژیم برای همه روشن شود.» شور و علاقه مادران در این‌تظاهرات شگفت‌آور بود.
مسئول وقت انجمن مادران در مورد شکل گیری این تظاهرات توضیح داد، «روز ۷ اردیبهشت، کلیه مادران از صبح زود در منزل عزیز، مادر رضاییهای شهید جمع شدند و وصیت نامه های خود را نوشتند. از میان آنها به یاد می آورم که مادر مجاهد قهرمان، مادر کبیری (معصومه شادمانی) با روحیه ای سرشار می گفت، دوست دارم اگر قرار است خونی ریخته شود من هم یکی از آنها باشم.»
در سالگرد تظاهرات عظیم و پر‌شکوه مادران، یاد زنان قهرمانی را گرامی می داریم که با مقاومت ستایش‌انگیز خود به رژیم زن‌ستیز ولایت فقیه گفتند «نه»؛ مادران شجاعی چون معصومه شادمانی (مادرکبیری)، مادر ذاکری، مادر شایسته، مادر هاشم‌زاده، مادر چاقوساز، مادر فخری حاج‌دایی، مادر حبیبه ذوالفقاری، مادر کرباسی (زائریان‌مقدم)، مادر میمنت (اختر مولوی)، مادر عالیه بازرگان، مادر ایران بازرگان، مادر مسیح (رقیه مصباح)، مادر بزرگانفرد (آراسته قلی‌وند)، مادر شفایی (عفت خلیفه‌سلطانی)، مادر رضوان (رضوان رفیع‌پور)، مادر شریفی (ملک‌تاج حکیمی)، مادر کلثوم اسلامی و دیگر مادرانی که جان خود را در راه آزادی مردم ایران فدا کردند.
