طی روزهای ۲۰ تا ۲۲ دی سیل شهرها و روستاهای جنوب سیستان و بلوچستان را فرا گرفت.
با گذشت یک هفته از سیل ۳۵۰ تا ۴۰۰روستا همچنان در محاصره سیل به سر می برند.
بر اساس گزارشات محلی ۴۰هزار خانه روستایی تخریب شده است.
مسیر های ارتباطی روستاها و حتی شهر ها بسته شده است.
مردم به درختها آویزان شده بودند که آب آنها را با خود نبرد.
زنان و کودکان از سرما یخ کرده اند و شب ها را در آب می گذرانند، آنها نیاز به لباس و وسایل گرمایشی دارند.
سه دختر بچه در حالی که از سرمای زمستان یخ می زنند زندگی خود را پس از سیل این گونه توصیف می کنند:
دختر بچه اول : ما از سرما داریم می میریم نفت به ما نمی دهند.
دختر بچه دوم: دیروز سیل آمد، خانه ها و همه چیز ما را برد، گوسفندانمان مردند، ما الان هیچی نداریم، این هلال احمر اصلا گوشی را جواب نمی دهد!
دختر بچه سوم : سیل آمد و در سیل خانه های ما پر از آب شد.
تمساح هایی به نام گاندو به سوی روستاها روانه شده اند و جان شهروندان را تهدید می کنند.
در مناطق زرآباد و کنارک بالای هر درخت یکی دو نفر آویزان بودند. اما این افراد در طول چند روز که نه امکان آشپزی دارند و نه غذای کافی خورده اند و لباس کافی هم ندارند زیر بارش باران و سوز سرما تا چه مدت می توانند در شرایط آویزان مانده به درخت ها دوام بیاورند؟
با برنامه ریزی مناسب امکان جلوگیری از این خطر طبیعی وجود دارد.
رژیم ایران برای شلیک موشک به پایگاه های آمریکا ۲۰۰میلیون یورو هزینه می کند اما برای کمک به قربانیان سیل، صندوق کمک می گذارد.
سیستان و بلوچستان رکوردار حاشیه نشینی در ایران با ۶۰درصد حاشیه نشینی است و یک پنجم کودکانش دچار سوء تغذیه هستند.
