دوریس لسینگ در ۲۲ اکتبر ۱۹۱۹ در کرمانشاه، ایران (آن زمان پرشیا) متولد شد و به یکی از بی‌پروا‌ترین صداهای ادبی قرن بیستم تبدیل گشت. او بیشتر با رمان پیشگامانه‌اش دفترچه طلایی شناخته می‌شود—کتابی که با شکستن ساختارهای مرسوم، به شکلی عمیق به روان انسان و چالش‌های زنان در جهان مدرن پرداخت.
لسینگ در رودزیا (زیمبابوه امروزی) بزرگ شد؛ جایی که تجربه‌هایش از استعمار، نابرابری جنسیتی و سرکوب سیاسی، الهام‌بخش آثارش شدند. او به عنوان یک رمان‌نویس، متفکر سیاسی و نماد فمینیسم، همواره چارچوب‌ها را به چالش کشید—و گاه با ترکیب رئالیسم و علمی-تخیلی، همانند مجموعه Canopus in Argos، افق‌های تازه‌ای را در ادبیات گشود.
اگرچه لسینگ از برچسب‌ها گریزان بود، اما برای نسل‌هایی از زنان مستقل، روشنفکران و مخالفان وضع موجود، به الگویی الهام‌بخش بدل شد. نقدهای تیزبینانه‌اش بر پدرسالاری، نژادپرستی و اقتدارگرایی، جایگاه او را به‌عنوان وجدان اخلاقی زمانه‌اش تثبیت کرد.
در سال ۲۰۰۷، دوریس لسینگ در ۸۷ سالگی برنده جایزه نوبل ادبیات شد و به مسن‌ترین دریافت‌کننده این جایزه بدل گشت؛ با ستایش به‌عنوان “حماسه‌سرای تجربه زنانه.” او در سال ۲۰۱۳ درگذشت، اما میراثش همچنان در دل خوانندگان و اندیشه‌ورزان زنده است.
لسینگ، که زادهٔ کرمانشاه است، در سال ۲۰۰۷ در مصاحبه با نشریه اسپانیایی ال پائیس، از رژیم ایران اظهار تنفر کرد و گفت:
از دولت ایران متنفرم. دولت خبیث و بی‌رحمی‌است. ببینید بر سر رئیس جمهورشان (احمدی نژاد) در نیویورک چه آمد. در دانشگاه کلمبیا او را خبیث و بی رحم خطاب کردند. چه عالی! بیشتر از اینها حقش بود. اما هیچکس به او انتقاد نمی‌کند، به خاطر نفت است. به همین دلیل دولت بریتانیا مجیز ایران را می‌گوید: به‌خاطر نفت.
