در تاریخ موسیقی ایران، برخی صداها نه تنها در گوش طنین می اندازند، بلکه در جان مردم حک می‌شوند. پروین نوری وند، بانویی با صدایی بم و متمایز، از همین دسته بود.
پروین نوری وند در سال ۱۳۱۷ در تهران به دنیا آمد؛ دختری که از نوجوانی شیفته قمرالملوک وزیری شد و همین عشق، او را به صحنه موسیقی کشاند.
در ۲۰ سالگی به واسطه توران مهرزاد، به همایون خرم معرفی شد و همکاری با برنامه گلهای رادیو ایران را آغاز کرد. در طول ۱۶سال همکاری، بیش از ۳۰۰ ترانه اجرا کرد—از جمله «غوغای ستارگان»، «پیک سحری»، «زمستان» و «خوش‌آمدی»—که بسیاری از آن‌ها جزو خاطره‌انگیزترین آثار موسیقی ایرانی شدند.
صدای بم و خوش طنین پروین که در رده آلتو طبقه‌بندی می‌شد، از نظر موسیقی‌دانانی چون هومن خلعتبری، با صلابت و رنگ خاصی همراه بود. تلفیق این صدا با اشعار کلاسیک و موسیقی دستگاهی، از او ستاره‌ای در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ خورشیدی ساخت؛ سال‌هایی که به عصر طلایی موسیقی ایران شهرت دارد.
در سال ۱۳۵۳، در اوج محبوبیت، به طور ناگهانی از صحنه موسیقی کنار رفت.
با وقوع انقلاب ۵۷ و حذف تک خوانی بانوان، حضور پروین در حاشیه ماند و صدای او برای همیشه از صحنه ها محو شد، اما در دل مردم زنده ماند. ترانه «زندانی» که بر اساس ملودی «غوغای ستارگان» ساخته شد، سال‌ها در زندان‌های شاه و شیخ، ورد لب زندانیان سیاسی بود.
پروین نوری وند، این صدای ماندگار، در ۸۵ سالگی، در ۱۹ مردادماه ۱۴۰۲ در تهران چشم از جهان فروبست. اما صدایش، همچون نسیمی از دوران گل‌ها، هنوز در خاطر ایران طنین‌انداز است.
