زهرا قائمی، از فعالان حقوق زنان و عضو گروه مطالعات زنان دانشگاه تهران، به دست همسر خود به قتل رسید. زهرا به دلیل درخواست جدایی و طلاق از همسرش قربانی خشونت شد.
شوهر این فعال حقوق زنان از طریق خفه کردن در خواب زهرا را به قتل رساند. زهرا قائمی مادر یک دختر ۱۲ ساله بود.
او که از کارکنان دانشکده علوم پزشکی این دانشگاه بود، بخشی از فعالیتهای علمی و آموزشی‌اش را به بررسی تبعیض و خشونت علیه زنان اختصاص داده بود. خبر قتل او در تاریخ ۲۱ مهر منتشر شد.
در همان روز، زنی ۸۰ ساله به نام سکینه که پیش‌تر بر اثر ضربات میله آهنی از سوی پسرش دچار ضربه مغزی شده بود، پس از ده روز بستری در یکی از بیمارستان‌های جنوب تهران جان خود را از دست داد. بنا بر گزارش پزشکی قانونی، آثار کبودی بر بدن این مادر سالخورده مشاهده شده است. اختلافات مالی علت درگیری عنوان شده است.
همچنین در تاریخ ۱۹ مهر ۱۴۰۴، زنی به نام ساجده سندکزهی، مادر دو کودک خردسال، به دست پدرشوهرش با شلیک اسلحه شکاری در روستایی از توابع شهرستان خاش در استان سیستان و بلوچستان به قتل رسید. این درگیری بر سر یک رگلاتور کپسول گاز متعلق به ساجده آغاز شد و به قتل او انجامید. پیکر این مادر مظلوم روز ۲۰ مهر در شهر سوران به خاک سپرده شد.
قتل این سه زن، به‌ویژه زهرا قائمی که از چهره‌های دانشگاهی و فعالان حقوق زنان بود، بار دیگر توجه افکار عمومی را به بحران فزاینده قتل‌های زنان و خشونت خانگی علیه زنان تحصیل‌کرده و مستقل در ایران جلب کرده است؛ پدیده‌ای که در سایه‌ی سکوت و پنهان‌کاری نهادهای رسمی، هر روز قربانیان تازه‌ای می‌گیرد.
این جنایات تکان‌دهنده بازتابی از فرهنگ زن‌ستیز حاکم در ساختار رژیم آخوندی است؛ فرهنگی که خشونت علیه زنان را عادی و مشروع کرده است.
تا زمانی که این رژیم با بنیادهای زن‌ستیزانه خود بر کشور حاکم است، نمی‌توان پایانی برای چرخه خون‌بار خشونت علیه زنان متصور شد. تنها با سرنگونی کامل این رژیم سرکوبگر و جایگزینی آن با نظامی مبتنی بر برابری، کرامت انسانی و عدالت جنسیتی می‌توان به فاجعه‌ی قتل زنان در ایران پایان داد.
