رژیم آخوندی با بی‌رحمی، از درمان زندانیان سیاسی و اعزام آنها به بیمارستان خودداری کرده و حتی مرخصی‌های استعلاجی را از آنان دریغ می‌کند. زجرکش کردن تدریجی این زندانیان، به‌عنوان یک روش شناخته‌شده این رژیم، به‌روشنی نقض آشکار حقوق بشر است.
کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران از شورا و کمیسر عالی حقوق بشر، گزارشگر ویژه ملل متحد و سایر نهادهای مدافع حقوق بشر، از جمله اتحادیه اروپا و کشورهای عضو، خواستار اقدام فوری برای آزادی بلادرنگ زندانیان سیاسی بیمار می باشد.
مریم اکبری منفرد، در زندان قرچک ورامین، دچار آسیب شدید نخاع و دیسک کمر است و در خطر فلج شدن قرار دارد. با وجود نیاز فوری به درمان تخصصی، بیش از ۱۵ سال است که بدون حتی یک روز مرخصی زندانی است. جرم او، دادخواهی برای خواهر و سه برادرش است که در دهه ۶۰ و قتل‌عام ۶۷ اعدام شدند.
آذر کوروندی، ۶۳ ساله در زندان اوین، از بیماری قلبی، پارگی تاندون کتف، دردهای استخوانی و مفاصل رنج می‌برد. پزشکان توصیه به عمل جراحی فوری داده‌اند، اما رژیم از درمان او جلوگیری می‌کند. او باید به‌طور منظم به دلیل سابقه سرطان تحت نظر پزشک باشد. آذر از بازماندگان دهه ۶۰ است و اکنون به اتهام «همکاری با سازمان مجاهدین خلق» به ۵ سال زندان محکوم شده است.
مرضیه فارسی، ۵۶ ساله، نیز در اوین، سابقه سرطان دارد و از سرگیجه‌های مزمن رنج می‌برد. او در مرداد ۱۴۰۲ بازداشت شد و پیش از آن هم سه سال در زندان بوده است. برادرش حسن فارسی از قربانیان قتل‌عام ۶۷ است.
رنج این زنان، واکنش ما را می‌طلبد. سکوت، همراهی با ظلم است.
