در سال ۱۹۷۷، مجمع عمومی ملل متحد از کشورهای عضو خواست که روز ۸ مارس را به عنوان روز حقوق زنان به رسمیت بشناسند. وجود چنین روزی در گاهشمار دنیا، حاصل تلاش خستگی ناپذیر زنانی بوده است که در طول تاریخ در سراسر جهان برای برابری مبارزه کرده و می کنند. ۸ مارس یادآور تلاش برای مبارزه با تبعیض جنیسیتی و جنسیت زدگی است.
زنان ایران، به دلیل ۴۰ سال زندگی تحت یک دیکتاتوری مذهبی تماماً زن ستیز، بیش از هر ملیت دیگری تحت تبعیض جنسیتی و سرکوب و خشونت وحشیانه حکومتی قرار دارند. اما طی سالیان رویارویی با حاکمیت قرون وسطایی ملایان، نسل هایی از زنان پدید آمدند که دریافته اند؛ برابری در ایران، بدون سرنگون کردن دیکتاتوری و پاک کردن همه قوانین و آثار و فرهنگ های تبعیض آمیز آن میسر نیست. آنان با روحیه تسلیم ناپذیر و شجاعتی تحسین برانگیز اثبات کرده اند که می توان و باید برای آزادی و برابری، در بالاترین مدار انسانی مسئولیت پذیرفت، جنگید، ایستاد و فداکاری کرد.
از دهه۶۰ تا امروز، هزاران زن پیشتاز، در رویارویی با رژیم ملایان، طاقت فرساترین دشواری ها و شکنجه ها را به جان خریدند. بسیاری از آنها به شهادت رسیدند. در این میان نام اشرف رجوی به عنوان جلودار و سمبل زنان مجاهد می درخشد که الهام بخش بسیاری از زنانی شد که راه مبارزه برای آزادی را در پیش گرفتند.
هزاران زن مجاهدی که در شکنجه گاههای خمینی و در پای چوبه های دار سرود آزادی سر دادند یا زنان مجاهدی هم چون زهره قائمی و گیتی گیوه چینیان و صبا هفت برادران و آسیه رخشانی که با بذل جان‌های خود پرچم مقاومت را در اهتزاز نگهداشتند.
و حالا شاهد نسل جدیدی از زنان شجاع ایران هستیم که در هیأت کانون های شورشی و یا در صف مقدم قیام ها، نبرد برای سرنگونی استبداد زن‌ستیز آخوندها را فرماندهی و هدایت می‌کنند.
در قیام آبان ماه ۹۸ که در عرض چند روز به ۱۹۱ ایران شهر گسترش یافت زنان نقش فعال و پرشوری داشتند. در تهران اولین شب اعتراض علیه گران شدن بنزین در اتوبان حکیم، در حالی که مردم ماشین ها را خاموش کرده و اتوبان را بستند یکی از این زنان شجاع، شعار «مرگ بر دیکتاتور» سر داد و مردم را به همبستگی واداشت تا شعار توسط جمعیت اوج گرفت. این صحنه بارها در صحنه های قیام آبان ماه تکرار و بازتکرار شد.
مقامات رژیم، سران سپاه پاسداران و رسانه‌های حکومتی بارها با وحشت‌زدگی از نقش فرماندهی زنان جوان در صحنه های قیام گفتند.
روزنامه حکومتی مشرق نوشت، «در شرارتهای اخیر میدان داری زنان چشمگیر بوده و در صحنه های مختلف نقش ویژه ای در واداشتن مردم به اعمال ساختارشکنانه دارند.» (سایت حکومتی مشرق نیوز- ۲۹ آبان ۱۳۹۸)
خبرگزاری حکومتی فارس وابسته به سپاه پاسداران در همین رابطه نوشت: «میان داری و میدان داری ویژه زنان در اغتشاشات اخیر، چشمگیر به نظر می‌رسد. در نقاط متعدد به ویژه حومه تهران، زنان ظاهراً ۳۰ تا ۳۵ساله، نقش ویژه‌ای در لیدری اغتشاشات به عهده دارند… این زنان متحدالپوشش، هریک وظیفه‌ای جداگانه دارند؛ یکی از شورش‌ها فیلم می‌گیرد، دیگری جلوی خودروها را می‌گیرد و دیگری با تحریک مردم، آنها را به پیوستن به صف اغتشاش‌ها مجاب می‌کند.» (خبرگزاری حکومتی فارس – ۲۹ آبان ۱۳۹۸)
عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور رژیم اذعان نمود: «داخل خیابان از دو سه ساعت بعد از غروب ما مواجه شدیم با برخی از نیروها در این صحنه‌ها که در عملیات و در اقدام هسته‌های ۴یا ۵نفره یا۶نفره بودند که معمولاً یک خانم هم همراه این‌ها بود که هم تهییج می‌کردند و هم دعوت به اعتراض می‌کردند.»
دیکتاتوری مذهبی در پاسخ به این اعتراضات، بیرحمانه ترین شیوه های سرکوب را به کار گرفت از به کارگیری گلوله های جنگی تا استفاده از تانک و هلی کوپتر، و قتل عام مردم بی پناه که به نیزار پناه برده بودند. حداقل ۱۵۰۰ تن کشته شدند که ۴۰۰ تن از آنها زن بودند.
طبق آخرین گزارش سازمان عفو بین الملل، ۲۳ کودک «بر اثر استفاده‌ی غیرقانونی نیروهای امنیتی از مهمات مرگبار علیه معترضان غیرمسلح و رهگذران جان باخته‌اند.» دختران ۳ساله و ۸ ساله و ۱۴ساله در میان این قربانیان هستند. همچنین طیف گسترده ای از زنان شامل زنان دارای چند فرزند تا مادران ۶۰ ساله. بسیاری دیگر دستگیر شده و تحت شدیدترین شکنجه ها قرار گرفتند و در شرایط غیرانسانی زندانهای حکومت آخوندی به سر می برند.
به رغم این سرکوب وحشیانه، به فاصله کمتر از دو ماه، مردم ایران مجدداً در سلسله اعتراضاتی در واکنش به کشته شدن انسان های بیگناه در هواپیمای اوکراینی به دست سپاه پاسداران برخاستند. اعتراضاتی که بازهم پیشتازی زنان، از اصلی ترین پارامترهای تأثیرگذار و تعیین کننده آن بود.
روزنامه گاردین در این باره نوشت: «یک شاهد در خصوص نقش هدایتگر زنان گفت، گروه هایی که بسیاری شان از سوی زنان هدایت می شدند، یکشنبه عصر در میدان آزادی تهران تجمع کردند. آنها برای پوشاندن چهره هایشان، از روسری و ماسک استفاده کرده بودند و با پلیس ضدشورش و ماموران لباس شخصی، مقابله می کردند.»
آنچه که این زنان برای آن فداکاری می کنند در این چهار واژه فشرده می شود: آزادی، دمکراسی برابری و رهایی.
آنها به این یقین رسیده اند که باید به همت خودشان از دین اجباری، حاکمیت اجباری و حجاب اجباری رهایی یافت. آنها برخاسته اند که بی حقوقی زنان و انواع ستم‌های جنسیتی، طبقاتی و ملی را به دست خودشان ریشه کن کنند.
زنان دلیر ایران به‌میدان آمده‌اند نه فقط برای رهایی خود، بلکه برای آزادی تک به تک مردم ایران. حرف و خواسته آن ها این است که زنان از هر ملیت، مذهب و طبقه اجتماعی باید از حقوق برابر با مردان در همه زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی برخوردار باشند. این چشم‌انداز روشن را عزم راسخ مردم و مقاومت ایران و زنان به‌پاخاسته به‌واقعیت خواهند رساند.
و بدین سان روز ۸ مارس امسال که زنان در سراسر جهان سمت گیری و تلاش برای محقق کردن «نسل برابر» را جشن می گیرند، روز جهانی زن در ایران به پاخاسته برای آزادی و دمکراسی، به نام نامی «زنان شهید قیام ۹۸» که سمبل «نسل برابر» و پیشگامان مبارزه اجتماعی برتر برای آزادی میهن شان از یوغ دیکتاتوری زن ستیز مذهبی ملایان است، مزین می شود.
زنانی که «نسل برابر» را در عمل به اثبات رسانده و در سخت ترین صحنه های نبرد برای سرنگونی دیکتاتوری بنیادگرای مذهبی حاکم است، رهبری قیام برای آزادی را به دست گرفته اند.
