در روز جهانی جلوگیری از خودکشی، به بحران خودکشی در ایران و مسائل و مشکلاتی که زنان و دختران تحت حاکمیت رژیم زن‌ستیز آخوندها با آن مواجه‌اند، می پردازیم. زنان و دختران ایران در بسیاری از موارد به دلیل فشارهای اجتماعی و اقتصادی راهی جز خودکشی نمی‌یابند.
روزانه بیش از ۱۳ نفر در ایران خودکشی می‌کنند. بیشتر خودکشی‌ها در میان افراد ۱۵ تا ۳۵ ساله روی می‌دهد. طبق اعلام وزارت بهداشت، در سال ۱۳۹۷، ۱۰۰ هزار نفر خودکشی کردند. به‌طور متوسط از هر ۱۰۰هزار تن ایرانی، ۱۲۵ نفر اقدام به خودکشی می‌کنند که از این تعداد ۶ نفر جان خود را از دست می‌دهند. (ویکی پیدیا فارسی- خودکشی در ایران)
متأسفانه، امسال علاوه بر خودکشی جوانان و زنان ودختران، با پدیده تکاندهنده «خودکشی رزیدنت‌ها» یا همان دانشجویان پزشکی، پرستاران و پزشکان مواجه بوده ایم.
بحران خودکشی رزیدنت‌های پزشکی
دکتر نور فروغی نسب، رزیدنت بخش اطفال بیمارستان صدوقی یزد و مادر یک کودک خردسال، به زندگی خود پایان داد.
این خانم دکتر دوره کارورزی اش را در یزد می گذراند. (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۴ تیر ۱۴۰۳)
بحران خودکشی رزیدنت‌های پزشکی در ایران به یک مسئله جدی تبدیل شده است. آمار موجود نشان می‌دهد که تنها در چهار ماه نخست سال ۱۴۰۳، نه نفر از رزیدنت‌ها خودکشی کرده‌اند. (سایت حکومتی رویداد ۲۴- ۲۵ تیر ۱۴۰۳)
اخبار این وضعیت همیشه با تأخیر منتشر می شود. سیاست وزارت بهداشت و درمان رژیم همواره بر عدم شفافیت استوار است. وزارت بهداشت و درمان سعی می کند با پنهان کاری در این زمینه میزان آشفتگی در این حوزه را به حداقل برساند. اما فشارهای کاری، استرس شدید و دستمزد ناچیز این دانشجویان پزشکی را به مرز خودکشی می‌رساند.
در ۱۴۰۲ نیز در طول کمتر از یک سال، ۱۶ رزیدنت جوان از طریق خودکشی به زندگی خود پایان دادند. (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۷دی ۱۴۰۲) این فقط آمار خودکشی‌های منجر به مرگ است که در رسانه های حکومتی انعکاس یافته است در حالی که بسیاری از موارد به اطلاع عموم نمی رسد و مسکوت باقی می ماند.
استثمار رزیدنت ها در بیمارستان‌ها و افزایش خودکشی آنها
گردش کار بیمارستان‌های ایران که بر بیگاری کشیدن از رزیدنت‌ها مبتنی است، فشار مضاعفی را بر دانشجویان پزشکی تحمیل می‌کند. عدم حضور پزشکان متخصص و سپردن مسئولیت‌های سنگین به رزیدنت‌ها، آنان را به مرز ناامیدی می‌کشاند.
رضا لاری‌پور، سخنگوی سازمان نظام پزشکی ملایان به « ناامیدی» رزیدنت‌ها نسبت به آینده شغلی اذعان کرده است که آنچه را آنان «در حال حاضر می‌بیینند، بر خلاف تصوراتشان پیش از ورود به حوزه پزشکی بوده است.»
این مقام حکومتی اعتراف می کند: «یک رزیدنت قادر نیست به تنهایی در شهر تهران خانه‌ای را اجاره کند و دیگر هزینه‌های زندگی از جمله مایحتاج روزمره خود را تهیه نماید.» (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۲۲اردیبهشت ۱۴۰۳)
وقتي با رزيدنت‌ها و پزشكان و افراد آگاه در اين رشته هم‌كلام مي‌شويد، عموما از سه ضلع يك مثلث ناميمون نام مي‌برند؛ فشار كاري بیش از حد، پايين بودن حقوق و رفتار نامناسب ارشدها با آنها هم زمان با طلب ضامن يا وثيقه‌هاي سنگين از آنها به عنوان شرط ادامه تحصيل و به پايان رساندن دوره رزيدنتي.
آن ها مجبورند تا ۱۵ شب در ماه كشيك بدهند. اجازه كار مستقل ندارند و همزمان بايد درس بخوانند تا بتوانند امتحانات سخت این رشته را پشت سر بگذارند. آنها از هر گونه پشتیبانی مالی نیز محرومند. علاوه بر این، دولت هزينه سنگيني براي انصراف از اين رشته‌ها در نظر گرفته و راه انصراف آن ها را هم بسته است. این چرخه استثماری این جوانان را به سمت خودکشی سوق می دهد. (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۷دی ۱۴۰۲)
بحران خودکشی پزشکان: رواج مرگ در میان آنها که جان مردم را نجات می دهند
رسانه های حکومتی ایران بحران خودکشی پزشکان را اینگونه توصیف می کنند: «تداوم دومینوی خودکشی پزشکان!»
سایت حکومتی خبرآنلاین نوشت: «آمار خودکشی در جامعه پزشکی سه و یک دهم تا ۵ برابر افزایش پیدا کرده است.» (۱۷ خرداد ۱۴۰۳)
خودکشی پزشکان زن در ایران با افزایش ۱۳۰درصدی مواجه شده است. کاهش سطح رفاه، درآمد، امنیت شغلی و جایگاه اجتماعی از جمله عواملی است که پزشکان را به خودکشی سوق می‌دهد. این بحران نه تنها سلامت روانی پزشکان را تهدید می‌کند، بلکه فروپاشی نظام سلامت ایران را نیز در پی خواهد داشت. (سایت حکومتی دنیای اقتصاد – ۹اردیبهشت ۱۴۰۳)
- در تاریخ ۴ فروردین ۱۴۰۳، پرستو بخشی پزشک متخصص قلب، متولد ۱۳۶۸، در شهرستان دلفان در استان لرستان دست به خودکشی زد.
- در۶ اردیبهشت نیز سمیرا آل سعیدی فوق متخصص روماتولوژی، از نوابغ و افتخارات دانشگاه علوم پزشکی تهران، که دارای یک فرزند بود، به دلیل فشارهای کاری دست به خودکشی زد.
- روز ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ زهرا ملکی قربانی، پزشک ۲۸ساله، ساکن شهرستان جاسک از استان هرمزگان خودکشی کرد.
- بنابر اخبار کاربران اجتماعی دکتر لیلا مدرس انشایی هم در اردیبهشت ۱۴۰۳ خودکشی کرد، ولی از جزئیات مربوط به او و علت خودکشی اطلاعی در دست نیست.
- میترا آسوده، پزشک متخصص جراحی عمومی در آبان ۱۴۰۲ با خوردن قرص به زندگی خود پایان داد. وی در فروردین ماه از سوی خانواده یک بیمار مبتلا به مسمومیت خونی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بوعلی مریوان مورد ضرب و شتم و اهانت قرار گرفته بود ولی اقدام به شکایت نکرد. وی پس از محکومیت در دادگاه رسیدگی به شکایت خانواده بیمار متوفی به زندگی خود پایان داد.
خودکشی پرستاران: آماری که باید محرمانه بماند
شرایط پرستاران از این هم مشقت بارتر است. پرستاران مجبورند تحت شرایط سختی مانند ۱۲۰ ساعت اضافه‌کاری آنهم فقط با ساعتی ۲۰هزار تومان کار کنند. در چنین شرایطی هر گاه دست به اعتراض بزنند تبعید می شوند. در بسیاری از شهرها پرستاران را تهدید کرده اند. پرستاران همچنین ۱۷ سال است که منتظر اجرایی شدن قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری هستند.
شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار اعتراف کرد «آمار خودکشی پرستاران به مراتب بیشتر از خودکشی پزشکان است، اما نمی توان از جزئیات آن سخن گفت! طی پژوهشی که در دهه هشتاد انجام شده بود مشخص شد که ۳۵درصد پرستاران خشونت فیزیکی و ۹۰درصد پرستاران خشونت کلامی را در عرض کمتر از شش ماه تجربه کرده اند که این آمار قطعا در سال های اخیر دچار افزایش فراوانی شده است.» وی افزود: «آمار حوزه پرستاری از جمله آمار خودکشی، مهاجرت و … غیرقابل انتشار است.» (سایت حکومتی اقتصاد ۲۴- ۳ مرداد ۱۴۰۳)
فقر و خشونت: بحران خودکشی زنان و دختران جوان
نمونه‌های تلخ از خودکشی زنان و دختران جوان در ایران به هیچ قشر به خصوصی محدود نمی شود.
سرکوب و تبعیض حکومتی در همه عرصه‌ها از تحصیل و کار گرفته تا قوانین زن ستیزانه تا تنگنای فقر فراگیر و روز افزون، در کنار فشارهای خانواده تحت نظام مردسالار و خشونت خانگی و جنسی همگی عواملی است که زنان ایرانی را به بن بست می کشاند.
- بیری مصطفی زاده یک زن اهل مهاباد در تاریخ ۱۸ تیر خودسوزی کرد. این زن کرد که خودسرپرست بود به عنوان کارگر در یک مسجد مشغول به کار بود که پس از اخراج از کار شرایط سخت زندگی را نتوانست تحمل کند. بیری مصطفی زاده یک زن ناشنوا بود و زندگی سختی را در تنهایی تجربه کرده بود.
- در تاریخ ۱۹ تیر ۱۴۰۳، نارین حسینی در سقز به روش حلق آویز کردن به دلیل اختلافات خانوادگی با شوهرش دست به خودکشی زد.
- در ۳۰ تیر سوما فیروزی دختربچه ۱۶ ساله در شهرستان سقز با پریدن از ارتفاع به زندگی خود پایان داد.
- النا و الیسا دختربچه های ۱۳ و ۱۴ ساله بامداد روز ۳۰ تیر ۱۴۰۳ همزمان خودکشی کردند. این دو خواهر ساکن طبقه ۹ یکی از برج های شهرک بهشتی حکیمیه بودند و از طبقه ۱۹ همان برج خود را به پایین پرت کردند. (خبرگزاری حکومتی رکنا – ۳۱ تیر ۱۴۰۳)
- در همین ماه سایان توانگری ۱۸ ساله، به دلیل «عدم توان مالی جهت تامین مخارج دانشگاه به زندگی خود پایان داد. (سایت حکومتی تجارت نیوز- ۲۴ تیر ۱۴۰۳)
- در روز ۳۱ تیر ۱۴۰۳ یک دختر ۲۵ ساله با پریدن از بالای پل عابر پیاده در خیابان نواب صفوی تهران به زندگی خود پایان داد. (سایت حکومتی عرشه – ۱ مرداد ۱۴۰۳)
- روز سه‌شنبه ٢ مردادماه، یک زن جوان به نام دیانا رحمانی، در شهر سلاس باوه‌جانی به دلیل اجبار به ازدواج با مردی با اختلاف سنی بالا اقدام به خودکشی کرد و جان خود را از دست داد.
- یکشنبه ۴ شهریور یک دختر ۱۶ساله در شهرستان دلگان با خوردن قرص به زندگی خود پایان داد.
- شیما رامشک، دختری ۱۴ ساله و قربانی کودک‌همسری، روز چهارشنبه ۷ شهریور ۱۴۰۳ در روستای مرجان‌آباد، کردستان، به زندگی خود پایان داد.
این ها نمونه هایی هستند اندک از هزاران خودکشی در ایران آخوند زده است. روزنامه حکومتی «جام جم» در ۲۰ دی ماه ۱۴۰۲ نوشته بود: خودکشی پنجمین دلیل مرگ نوجوانان و جوانان است که۵۲ درصد آنان دختر هستند.
روزنامه حکومتی هم میهن روز ۷ شهریور ۱۴۰۳ از خودکشی ۷هزار نفر در سال ۱۴۰۲ خبر داد. براساس این آمار، ۲۰ برابر این آمار، شمار کسانی است که اقدام به خودکشی کرده اند.
