زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران، در هجدهمین سال زندان خود همچنان با وخامت جسمی و محرومیت از درمان روبه‌روست.
زینب جلالیان در زندان مرکزی یزد نگهداری می‌شود. وی از مشکلات مزمن کلیوی، دردهای موضعی و اکنون ضایعات پوستی گسترده رنج می‌برد؛ اما مقامات زندان از دسترسی او به خدمات پزشکی تخصصی جلوگیری می‌کنند.
در تیرماه ۱۴۰۳، پس از حمله شدید درد در پهلوی راست، جلالیان به بهداری زندان منتقل شد، اما بدون معاینه پزشک متخصص و تنها با درمان‌های سطحی به بند بازگردانده شد. با وجود وخامت مداوم وضعیت جسمی، مسئولان زندان نه آزمایش‌های تخصصی برای او فراهم کرده‌اند و نه امکان اعزام به بیمارستان را صادر می‌کنند. این روند، نگرانی‌ها درباره سلامت بلندمدت او را به‌طور جدی افزایش داده است.
علاوه بر محرومیت‌های پزشکی، فشارهای امنیتی نیز علیه این زندانی کرد ادامه دارد. در خرداد ۱۴۰۳، مأموران وابسته به وزارت اطلاعات در دو نوبت با او ملاقات کردند و شرط دسترسی به مراکز درمانی را نوشتن «ندامت‌نامه» اعلام کردند. جلالیان با رد این شرط، آن را مصداق شکنجه و نقض آشکار حقوق انسانی خود دانست. او تأکید کرد که درمان، یک حق قانونی است و نباید به ابزار فشار سیاسی تبدیل شود. این رفتار پیش‌تر نیز در آبان ۱۴۰۲ تکرار شده بود، زمانی که مقامات تهدید کردند در صورت عدم ابراز ندامت، او از حقوق اولیه خود، از جمله حق درمان، محروم خواهد ماند.
درباره زینب جلالیان
زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ دستگیر و در سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج غیرقانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه به دلیل عضویت در گروه‌های مخالف نظام به اعدام محکوم گردید. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تأیید، اما سپس به حبس ابد تغییر یافت.
خانم جلالیان بارها اعلام کرده بود که در زمان بازداشت به شیوه‌هایی چون شلاق زدن به کف پا، مشت به شکم، کوبیدن سر به دیوار و تهدید به تجاوز، مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است.
