کارزار سراسری «سه شنبه های نه به اعدام» در نود و یکمین هفته پیاپی خود بار دیگر صحنه وحدت صدای زندانیان و مردم معترض در سراسر ایران شد. این حرکت اعتراضی که از دل خیزش‌های اجتماعی و در واکنش به موج بی‌سابقه‌ی اعدام‌ها در ایران شکل گرفت، اکنون به یکی از ماندگارترین و فراگیرترین جنبش‌های ضد اعدام در تاریخ معاصر کشور بدل شده است.
در این هفته، در حالی که خیابان‌های ده‌ها شهر ایران شاهد تجمعات و شعارهای «نه به اعدام» بودند، دیوارهای سرد زندان قزلحصار نیز لرزید؛ جایی که بیش از ۱۵۰۰ زندانی در واحد دو این زندان با اعتصاب غذای جمعی حرکتی بی‌سابقه انجام دادند که پژواکی گسترده در جامعه و شبکه‌های اجتماعی یافت.
در بیانیه‌ی نود و یکمین هفته‌ی کارزار آمده است: «بی‌عملی در برابر جنایت‌های این استبداد عریان، در عمل به معنای شریک شدن در جرم آنهاست. تا توقف کامل اعدام‌ها، ما همچنان در سه شنبه های نه به اعدام ایستاده‌ایم؛ صدای زندانیان و خانوادههایشان خواهیم بود و چشم امیدمان به حمایت مردم شریف ایران است، در هر کوچه و خیابان و شهر.»
مادران دادخواه؛ ستون استوار کارزار
مادران و خانواده‌های زندانیان سیاسی محور و ستون اصلی این حرکت بوده‌اند. آنان که عزیزانشان در صف اعدام یا در سلول‌های انفرادی زندان‌های سراسر کشورند، هر هفته با در دست داشتن تصاویر فرزندانشان در تجمعات شرکت می‌کنند و فریاد وجدان جامعه می‌شوند. در گردهمایی‌های این هفته، مادران دادخواه با شعارهایی چون:
-اعدام نکنید
-اعدام برای هیچ‌کس
-«نه، نه، نه به اعدام
بار دیگر صدای خود را به گوش جهان رساندند.
حضور پررنگ زنان، به‌ویژه مادران، به این کارزار بعدی انسانی، اخلاقی و فراسیاسی بخشیده است؛ صدایی که از عمق رنج و وجدان جمعی جامعه ایران برمی‌خیزد.
