نائومی اندرسون با قلم و صدایش علیه نژادپرستی و تبعیض جنسیتی ایستاد
در دوران کنونی که توجه به چهره‌های پنهان تاریخ سیاهان و زنان پیشگام در حقوق بشر رو به افزایش است، نامی شایسته است که درخشان‌تر از همیشه بدرخشد: نائومی بومن تالبرت اندرسون. نائومی اندرسون در سال ۱۸۴۳ در شهری کوچک به دنیا آمد، اما صدایش در سراسر کشور پیچید—صدایی که خواستار عدالت، برابری و حق رأی برای تمام انسان‌ها بود.
نائومی اندرسون در ایالت ایندیانا و در خانواده‌ای از سیاه‌پوستان آزاد به دنیا آمد؛ خانواده‌ای که یکی از تنها دو خانواده سیاه‌پوست در آن شهر بودند. اما آزادی قانونی هرگز به معنای آزادی واقعی نبود. مدارس عمومی ایندیانا به نائومی اجازه تحصیل نمی‌دادند. با این حال، مادرش تسلیم نشد و معلم خصوصی برایش گرفت. همین آموزش‌های ابتدایی بود که استعداد نویسندگی و شاعری او را پرورش داد.
وقتی شعرهای نائومی در جامعه سفیدپوست شهر توجه برانگیخت، در دوازده‌سالگی اجازه یافت وارد مدرسه‌ای سفیدپوست شود—تجربه‌ای نادر در آن زمان. اما مرگ مادرش در سال ۱۸۶۰ مسیرش را دگرگون کرد. پدرش اعتقادی به ادامه تحصیل او نداشت، اما نائومی مسیر خودش را ساخت.
او ابتدا در شیکاگو به جمعیت بین‌المللی تمپرنس پیوست و سپس در اتحادیه زنان مسیحی تمپرنس فعالیت کرد. اما خیلی زود فعالیت‌هایش گسترده‌تر شد. او در نخستین «کنوانسیون حقوق زنان» در سال ۱۸۶۹ سخنرانی کرد و بعد از آن، تور سخنرانی‌هایش در ایالت‌های ایلی‌نوی، ایندیانا و اوهایو آغاز شد. نوشته‌ها و مقالاتش در روزنامه‌های بزرگی چون شیکاگو تریبیون و دیتون ژورنال منتشر می‌شد و درباره زنان، مسیحیت، برابری و اصلاحات اجتماعی می‌نوشت.
در عصری که حتی سازمانهای زنان سفیدپوست حاضر به پذیرش کودکان رنگین‌پوست نبودند، نائومی قدم پیش گذاشت و برای کودکان سیاه‌پوست، خانه‌ای مستقل ایجاد کرد. او نه‌تنها سخن می‌گفت، بلکه عمل می‌کرد.
در سال ۱۸۷۶، شعری برای صدمین سالگرد استقلال آمریکا سرود که بازتاب‌دهنده ایمان عمیق مذهبی‌اش، سپاس‌گزاری از رهبران جنبش الغای برده‌داری، و امیدش به شکوفایی استعدادهای سیاه‌پوستان بود:
“استعدادهای پنهان‌مان را
هم‌تراز با انسانیت برسانیم.”
در دهه ۱۸۹۰، به سان‌فرانسیسکو رفت و به همراه زنان سفیدپوست فعال، برای یکی از نخستین همه‌پرسی‌های حق رأی زنان در سطح ایالتی مبارزه کرد. سوزان آنتونی و الیزابت کدی استنتون، دو چهره بزرگ جنبش حق رأی، از نائومی تمجید کردند.
نائومی به مردان سیاه‌پوستی که تازه از بردگی آزاد شده بودند یادآور شد:
«تا زمانی که زنان سیاه‌پوست حق رأی نداشته باشند، زنجیر بردگی همچنان بر دستان آن‌هاست.»
امروز، در بازنگری دوباره تاریخ، او را نه به عنوان صدایی در حاشیه، بلکه به عنوان یکی از فعالان پیشگام و جسور باید شناخت؛ زنی که به نسل‌ها الهام بخشید و میراثی ماندگار از قلم، ایمان و شهامت به‌جا گذاشت.
