فرانسس زاویه کابرینی، که به مادر کابرینی معروف است، زنی با ایمانی استوار و فداکاری بی‌پایان بود. او در سال ۱۸۵۰ در ایتالیا متولد شد و از همان دوران کودکی آرزویی عمیق برای خدمت به دیگران در دل داشت. این اشتیاق او را به تأسیس راهبه‌های بشارتی قلب مقدس عیسی (MSC) کشاند، یک مؤسسه دینی که به کمک به فقرا، بیماران و افراد حاشیه‌نشین اختصاص داشت.
صدای درونی او او را فراتر از مرزهای ایتالیا برد. در سال ۱۸۸۷، کابرینی به ایالات متحده مهاجرت کرد و دعوت پاپ لئو سیزدهم را برای کمک به جمعیت در حال رشد مهاجران ایتالیایی که در فقر دست و پنجه نرم می‌کردند، پذیرفت. علی‌رغم روبه‌رو شدن با احساسات ضدایتالیایی شدید و مخالفت‌ها در درون کلیسای کاتولیک، او به تلاش خود ادامه داد و بیمارستان‌ها، یتیم‌خانه‌ها و مدارس را در نیویورک و سایر نقاط تأسیس کرد. کار او به سرعت به دیگر شهرهای ایالات متحده و حتی به آمریکای لاتین و اروپا گسترش یافت و در طول عمرش ۶۷ مؤسسه خیریه ایجاد کرد.
کابرینی تا سال ۱۹۰۹ شهروند ایالات متحده شد و نه تنها یک رهبر مذهبی، بلکه یک مدافع بی‌باک برای مهاجران بود و اطمینان حاصل کرد که آنها به آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و هدایت روحانی دسترسی داشته باشند. میراث او فراتر از درگذشتش در سال ۱۹۱۷ ادامه یافت. به پاس خدمات فوق‌العاده‌اش، واتیکان در سال ۱۹۳۸ او را خوش‌نام ساخت و در سال ۱۹۴۶ او را به عنوان یک قدیسه شناخت و او را به اولین شهروند آمریکایی تبدیل کرد که به درجه قدیسی نائل آمد. در سال ۱۹۵۰، او به عنوان قدیس حامی مهاجران شناخته شد؛ یادبودی شایسته برای زنی که زندگی‌اش را وقف کسانی کرد که به دنبال آینده‌ای بهتر در سرزمینی جدید بودند.
امروزه، تأثیر مادر کابرینی از طریق راهبه‌های بشارتی قلب مقدس عیسی که در ۱۵ کشور فعالیت می‌کنند و به افراد نیازمند خدمات و امید می‌دهند، ادامه دارد. نام او بر مدارس، بیمارستان‌ها و مؤسسات در سرتاسر جهان نقش بسته است، که این خود گواهی است بر مأموریت همیشگی او در زمینه مهر و خدمت.
