فاطمه فرشچیان در سال ۱۳۳۵ در تهران متولد شد. او از همان سال‌های جوانی، به فعالیت‌های اجتماعی و دانشجویی علاقه نشان داد و در دوران پرالتهاب دهه ۵۰، در جنبش دانشجویی نقش فعالی داشت.
فاطمه همزمان با انقلاب ضدسلطنتی با سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا و جذب آرمانهای آن شد.
پس از انقلاب ۱۳۵۷، فاطمه مسیر تازه‌ای در زندگی خود یافت. او همکاری‌اش را با تشکل‌های محلی آغاز کرد و مدتی در انجمن خزانه و سپس در انجمن مادران مسلمان فعالیت داشت؛ جایی که به‌عنوان یکی از مسئولان، در سازمان‌دهی و هدایت برنامه‌ها نقش مؤثری ایفا می‌کرد.
او همچنین به نوشتن علاقه‌مند بود و مدتی در تحریریه نشریه فریاد گودنشین قلم می‌زد؛ جایی که نگاه انتقادی و دغدغه‌های اجتماعی‌اش را در قالب نوشته‌هایش به ثبت رساند.
در سال ۱۳۶۰، فاطمه به منطقه مرزی اعزام شد و مدتی نیز در تشکیلات خارج از کشور مسئولیت‌هایی بر عهده داشت. از سال ۱۳۶۵ فعالیتش در رادیو صدای مجاهد آغاز شد. او در بخش‌های مختلف این رادیو، از جمله آرشیو، با پشتکار و انرژی فراوان کار می‌کرد و سهمی در تولید و نگهداری محتوای آن داشت.
فاطمه فرشچیان در تابستان ۱۳۶۷ در جریان عملیات «فروغ جاویدان» به شهادت رسید.
چند ماه پیش از شهادتش، در اسفند ۱۳۶۶، وصیت‌نامه‌ای نوشت که در آن، مرگ را نه پایان، بلکه ادامه‌ای برای راهی می‌دانست که انتخاب کرده بود.
امروز، یاد و نام فاطمه فرشچیان همچنان در خاطره دوستان و هم‌نسلانش زنده است؛ به‌عنوان زنی که جوانی خود را وقف باورها و آرمان‌هایش برای آزادی ایران کرد.