زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد و تنها زن محکوم به حبس ابد در زندان‌های رژیم آخوندی، در شرایط وخیم جسمانی قرار دارد. او پس از انجام عمل جراحی فیبروم در یکی از بیمارستان‌های یزد، تنها ۲۴ ساعت بعد، بدون تکمیل روند درمان و برخلاف توصیه‌های پزشکی، به زندان مرکزی یزد بازگردانده شد.
جراحی ناتمام و بازگشت اجباری
زینب جلالیان سال‌هاست با مشکلات جدی جسمانی از جمله خونریزی داخلی، بیماری‌های کلیوی و دردهای شدید روبه‌روست. وی در تیرماه ۱۴۰۳ نیز در پی دردهای حاد به بهداری زندان مرکزی یزد منتقل شد اما بدون دسترسی به پزشک متخصص و تنها با درمان‌های ابتدایی به بند بازگردانده شد. اکنون، علاوه بر بیماری‌های مزمن، عوارض پوستی و ضعف عمومی او را در وضعیت بحرانی قرار داده است.
درمان در گرو ندامت‌نامه
مقامات امنیتی بارها دسترسی زینب جلالیان به درمان تخصصی را مشروط به امضای ندامت‌نامه کرده‌اند. در خرداد ۱۴۰۳ مأموران وزارت اطلاعات شرط انتقال او به بیمارستان را نوشتن ندامت‌نامه اعلام کردند؛ شرطی که وی قاطعانه رد کرده و تأکید کرده است درمان حق مسلم و انسانی اوست. چنین فشارهایی پیش‌تر در آبان ۱۴۰۲ نیز تکرار شده بود.
هشدار نهادهای حقوق بشری
بنا به گفته گزارشگران ویژه سازمان ملل، ادامه حبس و عدم رسیدگی پزشکی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری برای جان او داشته باشد. آنان تأکید کردند که «زمان بسیار حیاتی است» و هرگونه تأخیر در درمان می‌تواند به مرگ او منجر شود.
درباره زینب جلالیان
زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ دستگیر و در سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج غیرقانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه به دلیل عضویت در گروه‌های مخالف نظام به اعدام محکوم گردید. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تأیید، اما سپس به حبس ابد تغییر یافت.
خانم جلالیان بارها اعلام کرده بود که در زمان بازداشت به شیوه‌هایی چون شلاق زدن به کف پا، مشت به شکم، کوبیدن سر به دیوار و تهدید به تجاوز، مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است.
