صبح روز یکشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۴، بند زنان زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین بار دیگر هدف یورش خشونت‌آمیز نیروهای گارد زندان قرار گرفت. به دستور مستقیم صغری خدادادی، رئیس زندان، ده‌ها مأمور زن و مرد وارد بند موسوم به «باشگاه» شدند و تلاش کردند با زور زندانیان را از اتاق‌هایشان بیرون کشیده و به هواخوری منتقل کنند.
مقاومت متحدانه زنان زندانی سیاسی مانع اجرای کامل این اقدام شد، اما در پی آن، مسئولان زندان تماس‌های تلفنی را قطع کرده و زندانیان را تهدید کردند که ملاقات‌ها نیز لغو خواهد شد.
انتقال اجباری و شرایط غیرانسانی
این زنان پس از تخریب بخش‌هایی از زندان اوین در تابستان ۱۴۰۴ به‌طور ناگهانی به زندان قرچک منتقل شدند. آنان اکنون در بندی نگهداری می‌شوند که هیچ‌گونه معیار بهداشتی و انسانی ندارد. بیش از ۶۰ زندانی سیاسی زن در هفت اتاق کوچک و یک راهروی باریک محبوس‌اند؛ بسیاری به دلیل کمبود تخت ناچار به خوابیدن روی زمین هستند و تنها سه حمام و سه توالت برای همه آنان وجود دارد. نبود تهویه، حضور موش‌ها و حشرات، و شرایط زیستی غیرقابل تحمل، وضعیت این بند را به شکلی فاجعه‌بار تشدید کرده است.
فشار و انتقام‌گیری سازمان‌یافته
به‌رغم انتظار عمومی مبنی بر آزادی یا بازگرداندن زنان زندانی سیاسی به اوین، مقامات رژیم ایران با نگه‌داشتن آنان در شرایط تبعیدگونه قرچک، فشارها را افزایش داده‌اند. خدادادی در جریان حمله اخیر شخصاً زنان زندانی سیاسی را تهدید کرد که در صورت مقاومت، امکانات محدودشان از جمله تماس تلفنی و دسترسی به لوازم شخصی نیز قطع خواهد شد.
قرچک؛ نماد نقض حقوق زنان زندانی سیاسی
زندان قرچک به‌عنوان بزرگ‌ترین زندان زنان در ایران، نه‌تنها فاقد حداقل استانداردهای بین‌المللی است، بلکه به یکی از نمادهای بارز نقض حقوق زنان زندانی سیاسی تبدیل شده است. نبود امکانات درمانی و بهداشتی، غذای بی‌کیفیت، تراکم جمعیت و عدم رعایت اصل تفکیک جرایم، امنیت و سلامت این زندانیان را به‌طور جدی تهدید می‌کند. گزارش‌های متعدد نشان می‌دهد که بعد از انتصاب صغری خدادادی، استفاده از روش‌های سرکوبگرانه همچون قطع تماس‌ها، محدودیت ملاقات، تهدید به تبعید و یورش‌های ناگهانی شدت گرفته است.
