زندان قرچک ورامین بار دیگر به کانون بحران‌های انسانی تبدیل شده است. مرگ‌های پی‌درپی زندانیان در این زندان، به‌ویژه به دلیل محرومیت از رسیدگی پزشکی و فقدان امکانات درمانی اولیه، نشانگر نقض سیستماتیک حقوق زندانیان و بی‌توجهی عامدانه مسئولان قضایی و زندان است.
در تازه‌ترین نمونه‌ها، سودابه اسدی، زندانی مالی، روز ۲۵ شهریور به دلیل عدم رسیدگی پزشکی و محرومیت از درمان جان سپرد. او روزهای متمادی بیمار بود و درد می کشید ولی او را به مرکز درمانی خارج از زندان منتقل نکردند.
روز ۲۸ شهریور، جمیله عزیزی، دیگر زندانی مالی، پس از نادیده گرفتن علائم سکته قلبی‌اش از سوی بهداری زندان، در بند جان باخت. وقتی جمیله بیمار شد زندانیان فریاد زدند و التماس کردند، اما کسی نیامد. جلوی چشم زندانیان مرد. چشمانش باز ماند و او را از سالن بیرون بردند.
سمیه رشیدی، زندانی سیاسی، روز پنجشنبه ۳ مهر در اثر تأخیر در اعزام به‌موقع به بیمارستان جان خود را از دست داد.
سمیه مبتلا به صرع بود. وی بارها جلوی چشم هم‌بندی‌ها زمین خورد و تشنج کرد. پزشک زندان گفت تمارض می‌کنی. وقتی حالش بحرانی شد، تازه با تأخیر او را منتقل کردند. همان روز پزشکان گفتند امیدی به بهبودش نیست.
یک زندانی دیگر به نام فرزانه بیجنی پور روز ۲۲ دی ۱۴۰۳ در بند ۶ این زندان در اثرعدم رسیدگی پزشکی جان باخت. او بارها با حال وخیم به بهداری منتقل شد اما پزشک زندان با گفتن اینکه «تمارض می‌کند»، از درمان او خودداری کرد. تنها داروی تجویز شده برای او یک قرص مسکن بود. نهایتاً وقتی به بیمارستان منتقل شد، دیگر زنده نبود.
آب آشامیدنی ناسالم و غذای بی‌کیفیت، کمبود تجهیزات بهداشتی و پزشکی، نبود تهویه و نور کافی، ازدحام شدید و زندانیان «کف‌خواب» از جمله مشکلات دائمی در زندان قرچک هستند. بهداری زندان حتی ابتدایی‌ترین تجهیزات مانند دستگاه فشار خون، کپسول اکسیژن پر، یا نوار قلبی فعال ندارد. زندانیان تنها ماهی یک‌بار اجازه مراجعه به بهداری دارند و در بسیاری موارد با یک شربت مشترک برای سرماخوردگی یا یک قرص مسکن به بند بازگردانده می‌شوند.
یکی از زندانیان زندان قرچک نیز در تماس تلفنی با خانواده‌اش گفته است: «وقتی برای معاینه مراجعه می‌کنیم، نه‌تنها بیماری جدی گرفته نمی‌شود، بلکه پزشکان و پرستاران با توهین‌هایی مانند «تو هنوز نمردی؟» یا «کاش زودتر بمیری» ما را تحقیر می‌کنند.»
زندان قرچک که به شرایط غیرانسانی‌اش شهرت دارد، علاوه بر بحران بهداشتی و درمانی، با مشکلاتی چون قطع مکرر آب و برق، نبود سیستم سرمایشی، فرسودگی سرویس‌های بهداشتی و شیوع گسترده بیماری‌های پوستی مواجه است.
در این زندان شماری از زندانیان سیاسی از جمله پروین میرآسان، مریم اکبری منفرد، مرضیه فارسی و شیوا اسماعیلی با بیماری‌های متعدد دست‌وپنجه نرم می‌کنند و جان آنان نیز در معرض خطر جدی قرار دارد.
تداوم این وضعیت و مرگ‌های پی‌درپی زندانیان در زندان قرچک ورامین، بار دیگر ضرورت بازدید فوری از سوی یک هیأت بین المللی از این زندان و گفتگو با زندانیان را برجسته می کند. نهادهای بین‌المللی حقوق بشر و جامعه جهانی باید رژیم ایران را مورد مؤاخذه و حسابرسی قرار دهد و خواستار پایان دادن به این نقض آشکار حقوق انسانی بشود.
