در نظام حاکم بر ایران که تبعیض جنسی در قوانین آن نهادینه شده است، زنان به عنوان سرپرست خانواده به رسمیت شناخته نمی‌شوند. بنابراین زنی که بیوه می‌شود به ناگاه، علاوه بر تمام بار روانی که باید متحمل شود، با مجموعه‌ای از چالش‌های اقتصادی، اجتماعی، حقوقی مواجه می باشند. اینجاست که بیوه بودن به عنوان یک «مصیبت اجتماعی» تلقی می‌شود. زنان بیوه ایران اغلب به حاشیه رانده شده، از مشارکت اجتماعی محروم می‌مانند.
زنان بیوه با موانع قانونی متعدد از جمله در زمینه ارث، حضانت فرزندان، مالکیت و بیمه مواجه هستند. قوانین حکومتی غالباً به نفع مردان تدوین شده و زنان بیوه قربانی این قوانین تبعیض آمیز می شوند.
حکومت ایران حتی روز جهانی زنان بیوه را در تقویم ها به رسمیت نمی شناسد.
