شامگاه سه‌شنبه ۷ مرداد ۱۴۰۴، خیابان‌های شهر خمام در استان گیلان صحنه اعتراضات مردمی و به خصوص زنان علیه قطعی‌های مکرر آب و برق بود.
در این تجمع اعتراضی که به‌صورت خودجوش شکل گرفت، زنان نقشی محوری و پیشتاز ایفا کردند و با سردادن شعارهایی چون «مسئول بی‌کفایت، نمی‌خوایم نمی‌خوایم» خواستار پاسخ‌گویی فوری مقامات شدند.
اعتراضات در فضایی متشنج و ملتهب برگزار شد. یک روز پیش از این تجمع، یکی از شهروندان به‌دلیل انتشار فراخوان اعتراضی در اینستاگرام بازداشت شده بود. این اقدام به‌جای فرو نشاندن خشم عمومی، باعث تشدید اعتراضات شد.
یکی از معترضان زن در مصاحبه‌ای گفت: «ما نه آب داریم، نه برق، نه زندگی. این فقط سوءمدیریت نیست، تحقیر مستقیم ماست.»
مأموران با تهدید و خشونت تلاش کردند معترضان را متفرق کنند. برخی گزارش‌ها حاکی از استفاده از زور علیه زنان معترض است که با شجاعت در صف مقدم اعتراض ایستاده بودند.
تظاهرکنندگان هشدار دادند که اگر بی‌توجهی به مطالبات مردم ادامه یابد، این اعتراض تنها نقطه آغاز خواهد بود. یکی از بیانیه‌های شفاهی معترضان تأکید داشت:
«این فقط یک تجمع نبود، فریاد نسلی است که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد.»
این اعتراض در حالی رخ داد که مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور رژیم خامنه‌ای، در اواخر تیرماه اعتراف کرده بود که ذخایر آبی کشور در وضعیت بحرانی قرار دارد و مدیریت منابع در سال‌های اخیر «نادرست» بوده است.
ساکنان خمام، وضعیت کنونی را نتیجه مستقیم فروپاشی مدیریتی، فساد ساختاری و بی‌توجهی عامدانه حکومت به مطالبات مردم می‌دانند. آنان هشدار داده‌اند که تکرار این بی‌تفاوتی، زمینه‌ساز اعتراضات گسترده‌تر خواهد شد.
در روزهای اخیر، شهر سبزوار نیز شاهد دو شب پیاپی اعتراضات مشابهی علیه قطعی‌های گسترده آب و برق بود. تکرار این خیزش‌های محلی، نشانه‌ی فزاینده‌ی خشم اجتماعی و ناکارآمدی نظام در مدیریت ابتدایی‌ترین نیازهای مردم است.
