راحله راحمی پور، زندانی سیاسی ۷۲ ساله، در حالی در زندان قرچک ورامین محبوس می باشد که وضعیت جسمانی‌اش بنا بر نظر نهادهای پزشکی و قضایی، بحرانی و غیرقابل چشم‌پوشی توصیف شده است.
با وجود ابتلا به بیماری‌های صعب‌العلاج و نیاز مبرم به مراقبت‌های تخصصی، مقامات قضایی و مسئولان زندان از اعطای آزادی مشروط یا انتقال فوری او به مراکز درمانی خودداری کرده‌اند.
راحله راحمی پور، که پیش از این نیز نزدیک به سه سال حبس را تحمل کرده، پس از تخریب زندان اوین دچار آسیب جسمی شد. او در جریان این حادثه با شیشه‌های خردشده، گچ فرو ریخته و گرد و غبار ناشی از تخریب روبرو شده و از آن زمان با سردردهای مزمن و درد شدید در ناحیه قفسه سینه دست‌وپنجه نرم می‌کند.
به‌رغم تلاش‌های مستمر خانواده برای اعمال ماده آزادی مشروط و استناد به گزارش‌های پزشکی، مسئولان زندان قرچک تصمیم‌گیری در این باره را به موافقت دادستانی منوط کرده‌اند؛ نهادی که تاکنون از هرگونه اقدامی در این زمینه خودداری کرده است.
ادامه بازداشت این فعال سیاسی سالخورده، در شرایطی که وضعیت جسمی او به‌وضوح با خطر مرگ همراه است، مصداق نقض فاحش حقوق بشر و بی‌اعتنایی آشکار به معیارهای بین‌المللی در خصوص رفتار با زندانیان بیمار و سالمند به شمار می‌رود.
درباره زندانی سیاسی راحله راحمی پور
راحله راحمی پور نخستین بار در آبان ۱۳۹۸ بازداشت و پس از مدتی آزاد شد. دادگاه انقلاب تهران در سال ۱۳۹۹ او را به چهار سال حبس محکوم کرد. در آبان ۱۴۰۲، پس از حضور در دادسرای اوین، مجدداً بازداشت و جهت اجرای حکم ۴ ساله به زندان منتقل شد.
زندانی سیاسی راحله راحمی پور از خانواده های دادخواه شهیدان دهه ۶۰ می باشد. خانم راحمی پور سالهاست که برای روشن شدن حقیقت درباره ناپدید شدن برادر و برادرزاده‌اش که در دهه شصت در زندان بوده‌اند، تلاش می‌کند.
حسین راحمی پور، دندانپزشک، به همراه همسر باردارش در سال ۶۲ بازداشت شدند. گلرو راحمی پور در زندان اوین به دنیا آمد. وی در حالی که ۱۵ روزه بود، تحت پوش انجام مراقبت‌های پزشکی از مادرش جدا شد و به او بازگردانده نشد. مقامات در فروردین ماه ۶۳ به خانواده راحمی پور اطلاع دادند که گلرو درگذشته است گواهی فوت یا محل دفن او را نشان ندادند.
