همزمان با هفتاد و ششمین هفته از کارزار سراسری «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، صدای اعتراض زندانیان سیاسی، خانواده های زندانیان سیاسی و شهروندان معترض بار دیگر در خیابان‌ها، میادین و از پشت میله‌های زندان طنین‌انداز شد؛ کارزاری که حالا به یکی از مؤثرترین اشکال مقاومت در ایران سرکوب‌شده بدل شده است.
در روز سه‌شنبه ۱۷ تیر ۱۴۰۴، خانواده های زندانیان سیاسی با حضور در فضاهای عمومی و انتشار ویدیوهایی در فضای مجازی، یک‌صدا خواستار توقف احکام اعدام و آزادی فوری زندانیان عقیدتی-سیاسی شدند. در یکی از این ویدیوها، خانواده‌های وحید بنی‌عامریان و پویا قبادی — دو زندانی سیاسی محکوم‌به‌اعدام — با در دست داشتن پلاکاردهایی با شعارهایی چون «نه به اعدام»، «زندانیان سیاسی را آزاد کنید» و «اعدام نکنید»، نسبت به شرایط اسف‌بار بازداشت در زندان‌هایی چون فشافویه اعتراض کردند و اعلام کردند: «نه به اعدام، اعدام نکنید، زندانیان سیاسی را آزاد کنید، از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید.»
اعتراضی سراسری در خیابان‌های ده‌ها شهر
اعتراضات این هفته تنها به حضور خانواده‌ها محدود نبود. صدای «نه به اعدام» در خیابان‌های شهرهایی از جمله یزد، نهاوند، گنبدکاووس، سنقر، همدان، مشهد، گرگان، کرج، فسا، شاهرود، ساری، جهرم، تربت حیدریه، تبریز، بابلسر، ایلام، جیرفت و زنجان نیز شنیده شد.
۷۶مین هفته «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۴۷ زندان
زندانیان سیاسی و عقیدتی در ۴۷ زندان ایران در یکی از قوی ترین اشکال مقاومت، علیه موج گسترده اعدام‌ها در زندان‌های رژیم آخوندی دست به اعتصاب غذا زدند؛ حرکتی سازمان‌یافته که به یکی از فراگیرترین اعتراضات درون زندان‌های ایران بدل شده است.
در بیانیه این هفته‌ی زندانیان اعتصابی، ضمن گرامی‌داشت سالگرد خیزش دانشجویی تیرماه ۱۳۷۸ و ادای احترام به جان‌باختگان آن جنبش، بر شدت گرفتن سرکوب‌های خونین در تیرماه جاری تأکید شده است. نویسندگان بیانیه با اشاره به افزایش نگران‌کننده احکام و اجرای اعدام‌ها، آن را بخشی از سیاست ارعاب نظام‌مند رژیم ایران خوانده‌اند.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» امروز به پویشی فراتر از دیوارهای زندان بدل شده و در برابر ماشین سرکوب رژیم ایران ایستاده است.
