آنِماری شیمِل (۷ آوریل ۱۹۲۲ – ۲۶ ژانویه ۲۰۰۳) شرق‌شناس و اسلام‌پژوه برجستهٔ آلمانی بود که به‌دلیل شناخت ژرفش از عرفان اسلامی، شعر فارسی و اردو، و تلاش‌هایش برای پیوند میان فرهنگ‌های شرق و غرب شهرتی جهانی یافت. دانش، همدلی و بلاغت او را به یکی از معتبرترین پژوهشگران مطالعات اسلامی در قرن بیستم بدل کرد.
شیمِل در شهر اِرفورت آلمان زاده شد و از همان کودکی استعداد علمی درخشانی داشت. او در ۱۹ سالگی، دکترای خود را در رشتهٔ مطالعات اسلامی از دانشگاه برلین دریافت کرد و از جوان‌ترین فارغ‌التحصیلان تاریخ آن دانشگاه شد. دلبستگی‌اش به عرفان اسلامی و ادبیات فارسی، مسیر زندگی علمی او را برای همیشه رقم زد.
در طول دوران درخشان فعالیتش، شیمِل در دانشگاه‌های معتبری چون بن، آنکارا و هاروارد تدریس کرد. او به زبان‌های عربی، فارسی، ترکی و اردو تسلط کامل داشت و می‌توانست متون کلاسیک اسلامی را در قالب اصلی‌شان بخواند و تحلیل کند. از آثار مهم او می‌توان به کتاب‌های ابعاد عرفانی اسلام و و محمد پیامبر اوست اشاره کرد که هنوز هم از منابع بنیادین در پژوهش عرفان اسلامی به شمار می‌روند.
آنِماری شیمِل همواره بر درک متقابل و گفت‌وگوی فرهنگی میان جهان اسلام و غرب تأکید داشت. دلبستگی عمیقش به شعر مولانا و دفاع از شکوه تمدن اسلامی، احترام گسترده‌ای برایش در میان اندیشمندان و ملت‌های مسلمان به همراه آورد. در تقدیر از خدماتش، دولت پاکستان بالاترین نشان غیرنظامی کشور، یعنی هلال امتیاز را به او اعطا کرد.
شیمِل در ۲۶ ژانویه ۲۰۰۳ درگذشت و میراثی عظیم شامل بیش از ۱۰۰ کتاب از خود بر جای گذاشت. او تا امروز نمادی از گفت‌وگوی میان‌فرهنگی، فروتنی علمی و پیوند میان شرق و غرب باقی مانده است.
