دانش آموزان و دانشجویان با موانع عدیده ای در دسترسی به آموزش در ایران مواجه هستند؛ این موانع برای دختران و زنان جوان دو و سه برابر می شود.
روز اول مهر، زنگهای مدارس و دانشگاه ها برای نزدیک به ۱۵ میلیون دانش آموز و حدود چهار میلیون دانشجو در سال تحصیلی ۹۸-۹۹ در حالی به صدا در می آید که با رایگان و اجباری نبودن تحصیل و آموزش در ایران به خصوص در شرایطی که بیش از ۸۰درصد جمعیت کشور زیر خط فقر به سر می برند، استمرار تحصیل کودکان و نوجوانان ایرانی از هیچ تضمینی برخوردار نیست.
برخلاف اصل۳۰ قانون اساسی رژیم که به موجب آن دولت موظف است امکانات تحصیل رایگان را برای همه کودکان و نوجوانان تا پایان دوره تحصیلات متوسطه مهیا کند، پولی شدن مدارس و دانشگاهها موجب شده است هزاران کودک و نوجوان از امکان تحصیل و دسترسی به آموزش در ایران محروم شوند.
به گفته معاون سابق سازمان برنامه و بودجه، «بیش از ۹درصد خانواده‌های ایرانی برای تحصیل فرزندانشان باید وسایل زندگی را بفروشند و از محل درآمدهای عادی خود نمی‌توانند خرج تحصیل را بدهند.» (روزنامه حکومتی اطلاعات – ۲۷ خرداد ۱۳۹۸)
رئیس کانون آموزشگاه های مهارت کشور از ترک تحصیل ۳۷درصد دانش‌آموزان قبل از دیپلم خبر داد و اینکه تنها ۷ درصد از دیپلمه‌های کشور به دانشگاه راه پیدا می‌کنند. (خبرگزاری حکومتی فارس – ۱۳ آبان ۱۳۹۶)
شهیندخت مولاوردی، رئیس وقت معاونت امور زنان و خانواده در مهر ۱۳۹۵ به نقل از مرکز پژوهش‌های مجلس، شمار کودکان و نوجوانان بازمانده از تحصیل را ۳میلیون و ۲۰۰ هزار تن اعلام کرد و گفت: «دختران بیشتر از پسران از مدرسه باز می‌مانند».
عباس سلطانیان، معاون آموزش دوره متوسطه دوم وزارت آموزش و پرورش، نیز میزان ترک تحصیل در میان دانش‌آموزان دختر را «به مراتب بیشتر» از پسران توصیف کرد. (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۴ تیرماه ۱۳۹۷)
