تهران، پنج‌شنبه ۷ فروردین ۱۴۰۴ – در سکوت سنگین بهشت زهرای تهران، یکی از مادران دادخواه، که فرزندش را در موج اعدام‌های حکومتی از دست داده است، کنار مزار محسن شکاری زانو می‌زند. بغضی در گلو دارد، اما صدایش، هرچند لرزان، سرشار از ایستادگی است. او با شکاری، که نامش نماد اعتراضات مردمی شده، به یاد فرزند خود نجوا می‌کند و مزارش را با گل می‌آراید. در حالی که اشک‌هایش روی سنگ قبر می‌چکد، آرزوی خود را بی‌پروا بر زبان می‌آورد: «سرنگونی این حکومت سرکوبگر.»
دادخواهی مادران؛ فریادی که خاموش نمی‌شود
اعدام‌های گسترده در ایران، خانواده‌های بسیاری را در سوگ عزیزانشان فرو برده است. در میان این خانواده‌ها، مادران دادخواه به چهره‌های شاخص مقاومت در برابر سرکوب بدل شده‌اند. آن‌ها هر هفته بر سر مزار فرزندانشان حاضر می‌شوند، یادشان را زنده نگه می‌دارند و فریاد دادخواهی سر می‌دهند.
یکی از این مادران، که روبانی قرمز را به درخت بالای مزار شکاری بسته است، دلیل این اقدام نمادین را چنین توضیح می‌دهد: «این روبان را به نشانه اعتراض به اعدام و نه به رژیم ایران وصل کردم. ما نمی‌خواهیم شاهد کشته شدن فرزندان بیشتری باشیم.»
مزارهای گلباران‌شده؛ نشانه‌ای از اعتراض خاموش اما پرطنین
در ماه‌های اخیر، خانواده‌های اعدام‌شدگان با گلباران مزار عزیزانشان، پیامی از ایستادگی و اعتراض به جامعه و جهان می رسانند. این مادران، که در برابر تهدیدهای امنیتی و فشارهای حکومتی ایستاده‌اند، تأکید دارند که تنها به دنبال اجرای عدالت نیستند؛ بلکه برای همه قربانیان سرکوب، خواستار پاسخگویی عاملان این جنایات هستند.
سرکوب مادران دادخواه؛ تلاش حکومت برای خاموش کردن صداها
رژیم ایران بارها تلاش کرده است صدای مادران دادخواه را خاموش کند. بسیاری از آن‌ها تحت فشارهای امنیتی قرار گرفته‌اند، از تجمعاتشان جلوگیری شده و حتی برخی بازداشت شده‌اند. اما این تهدیدها مانع از ادامه دادخواهی نشده است. این مادران که برخی از آن‌ها فرزندانشان را در اعتراضات خیابانی، زندان‌ها و شکنجه‌گاه‌ها از دست داده‌اند، اکنون نماد مقاومت در برابر بی‌عدالتی شده‌اند.
آرزوی مادران دادخواه؛ ایران بدون اعدام و سرکوب
با افزایش موج سرکوب، خشم و نارضایتی عمومی در ایران به نقطه‌ای بحرانی رسیده است. مادران دادخواه، که سال‌ها فریاد عدالت‌خواهی سر داده‌اند، بیش از هر زمان دیگری به تحقق آرزوی خود، یعنی آزادی و عدالت، امیدوارند. آن‌ها خواهان تشکیل دادگاه‌های مستقل بین‌المللی برای محاکمه عاملان و آمران این جنایات هستند و تأکید دارند که تا اجرای عدالت، از مسیر خود عقب‌نشینی نخواهند کرد.
مزارهای گلباران‌شده، اشک‌های مادران و فریادهای دادخواهی، همه نشان از جنبشی دارند که روزبه‌روز گسترده‌تر می‌شود. این مادران، که عزیزانشان را در راه آزادی از دست داده‌اند، همچنان ایستاده‌اند و باور دارند که سرنگونی این حکومت و پایان اعدام‌ها، دیگر یک رؤیا نیست؛ بلکه آینده‌ای است که با اتحاد و مقاومت مردم، محقق خواهد شد.
