تا زمانی که نفس می کشیم نمی گذاریم خون این جوانان پایمال شود. زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد با ارسال نامه ای از زندان خوی از قیام سراسری مردم ایران در آبان ۹۸ حمایت کرد.
زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد از سال ۱۳۸۶ دستگیر و در سال ۱۳۸۸ به اعدام محکوم شد. محکومیت وی در سال ۹۰ به حبس ابد کاهش یافت. وی سنگین ترین حکم را در میان زندانیان سیاسی زن دارد و در زندان به بیماری های متعدد مبتلا شده است.
متن نامه زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد به قرار زیر است:
دولت تک‌‌فکر هزارچهره جمهوری اسلامی همچنان فریاد آزادی‌خواهی ایرانیان را با گلوله جواب داده است، اما تاریخ این را نشان داده است که هیچ گلوله‌ای نمی‌تواند فریاد برحق مردم ایران را سرکوب و خاموش بکند.
من دو هفته است که به دلیل شرایط زندان تنها از طریق رسانه‌های جمهوری اسلامی در جریان اخبار اعتراضات سراسری این مدت بوده‌ام. در این مدت بارها دیدم که چطور مسئولین جمهوری اسلامی با بی‌شرمی تمام در رسانه‌ها‌شان اعلام کردند که تظاهرات‌کنندگان ایرانی نیستند و با عوض کردن صورت مساله سعی در انحراف افکار عمومی از مساله اصلی دارند که سال‌ها انکارش می کنند.
متأسفانه مسئولین جمهوری اسلامی از سال ۸۸ تا به حال به مردم معترض ایران که چندین بار برای طرح مطالبات برحق خود به خیابان‌ها آمده اند، برچسب های بی شرمانه‌ای مانند آشوب‌گر و داعشی و غیرخودی زده‌اند.
این مسئولین تکلیف شان با خودشان معلوم نیست، یک بار می گویند حق مردم است که اعتراض کنند اما نه مردم ایران بلکه مردم کشورهای دیگر، و زمانی که مردم به خیابان‌های می‌آیند با باتوم و دست‌بند و زندانی‌کردن و از همه این‌ها دردناک‌تر با گلوله باران کردن مردم بی گناه به پیشواز آنها می روند.
مردمی که به خاطر شرایط سخت زندگی‌شان و بهتر شدن این وضعیت فریاد زده‌اند، اما با گلوله جمهوری اسلامی روبرو شده‌اند.
بدبختانه مسئولین جمهوری اسلامی نمی‌خواهند باور بکنند که الان قرن ۲۱ است و نمی‌شود با جهالت و خرافات، ریا و دروغ بر مردم حکومت کرد. من به خاطر آن کسانی که در این تظاهرات ها بازداشت و شکنجه شده اند و به خصوص کسانی که جان شان را از دست داده اند بسیار غمگین و متاثر هستم، به طوریکه این غم بزرگ هرگز از دل های ما پاک نخواهد شد. من با بند بند وجودم با شما هم دردم، چون از سال ۸۶ تا به حال به خاطر آزادی، عدالت و برابری در زندان این ستمگران به‌سر می‌برم.
اما درد من این نیست، درد من از دست دادن عزیزانی ست که دیگر فریاد آزادی خواهی شان را نخواهم شنید و هرگز آنها را نخواهیم دید، تنها به این دلیل که با این حکومت خونخوار همراه نشده‌اند و با افتخار و سربلندی جان عزیز خویش را فدای آرمان های آزادی خواهانه کرده اند. ما تا زمانی که نفس می کشیم نمی گذاریم خون این جوانان پایمال بشود. من هم تا رسیدن به پیروزی در جبهه زحمت کشان و علیه ظالمان خواهم بود.
بدرود
آذر ۱۳۹۸ زندان خوی
زینب جلالیان
