روز سه شنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۴، زندانی سیاسی راحله راحمی پور از خانواده های دادخواه دهه ۶۰، پس از زمین‌خوردن در زندان قرچک ورامین و با تشخیص خطر خونریزی داخلی به بیمارستان منتقل شد. پزشکان پس از معاینات اولیه، دستور انتقال فوری او از بیمارستان مفتح ورامین به بیمارستان پاکدشت را صادر کردند و در نهایت، این زندانی در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) بستری شد.
راحله راحمی پور طی هفته های گذشته دچار بیهوشی های مکرر شده بود. خانواده او گفتند این بیهوشی ها ابتدا به صورت پراکنده رخ می داد، اما در ماه های اخیر شدت بیشتری یافته و گاهی چند بار در یک هفته تکرار شده است. اما مسئولان زندان و دستگاه قضایی هیچ اقدامی برای درمان او نکردند، و اعزام او به بیمارستان را منوط به بستن دستبند و پابند کردند. شرطی تحقیرآمیز و خلاف موازین حقوق بشری که باعث تأخیر در رسیدگی فوری پزشکی شد.
طبق استانداردهای بین المللی، بیماران در شرایط اورژانسی باید بدون قید و شرط به مراکز درمانی منتقل شوند. اما در این پرونده، مقامات زندان با اصرار بر دستبند و پابند، درمان فوری را به تأخیر انداختند و راحله راحمی پور را در معرض خطر جدی قرار دادند.
سابقه بیماری و هشدار پزشکان
زندانی سیاسی راحله راحمی پور با بیماری تومور مغزی، ناراحتی قلبی و فشار خون بالا در شرایطی جهنمی در زندان قرچک نگهداری می شود. تنها جرم او که بیش از دو سال به خاطر آن زندانی است دادخواهی خون برادرش می باشد.
در مرداد ۱۴۰۳، آزمایش MRI نشان داد که تومور اولیه رشد کرده و یک تومور جدید نیز ایجاد شده است. این وضعیت باعث فشار بر جمجمه و بروز اختلالات عصبی و حسی شده است. خانم راحمی پور به دلیل بیماری قلبی تا کنون سه بار تحت عمل آنژیو قرار گرفته است.
پزشکی قانونی پیش از این به صراحت اعلام کرده بود که این زندانی «توان تحمل کیفر» را ندارد و باید تحت مراقبت تخصصی خارج از زندان قرار گیرد. اما مقامات نه تنها به این توصیه ها بی اعتنا بوده اند بلکه با رفتارهای تحقیرآمیز و غیرانسانی، شرایط او را بدتر کرده اند.
