دوشنبه ۶ اسفند ۱۴۰۳ – معصومه عسگری، معلم زندانی و فعال سیاسی، توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به سه سال حبس محکوم شد. بر اساس حکم صادره، اتهامات مطرح‌شده علیه وی «همکاری با گروه‌های ضد نظام» و «عضویت در گروه‌های مخالف نظام» عنوان شده است.
معصومه عسگری که از مردادماه ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده بود، پس از پایان مراحل بازجویی در بند ۲۰۹ به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
معصومه عسگری که تنها سرپرست خانواده خود می باشد، با مشکلات جدی سلامتی مواجه است. او به بیماری‌های مزمن از جمله دیابت، مشکلات کلیوی و کبدی و اختلالات عصبی مبتلاست. این مشکلات سلامتی با جراحات قبلی که شامل چندین شکستگی در پاهای او می‌شود، تشدید شده است. با وجود شدت این بیماری‌ها، او از دسترسی به درمان پزشکی ضروری در زندان اوین محروم است.
بازداشت‌های پیشین و برخوردهای سختگیرانه
این اولین بار نیست که معصومه عسگری تحت فشار رژیم آخوندی قرار می‌گیرد. در سال ۱۳۹۷، او در جریان اعتراضات سراسری معلمان در ایران، توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل ولی پس از چند روز آزاد شد. اما در آذرماه همان سال، معصومه عسگری مجدداً بازداشت و به مدت یک ماه در سلول انفرادی زندان اوین تحت بازجویی قرار گرفت.
در ۲۹ بهمن ۱۳۹۸، معصومه عسگری به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به پنج سال زندان محکوم شد. این اتهامات معمولاً علیه فعالان سیاسی و اجتماعی که علیه رژیم فعالیت می‌کنند، مطرح می‌شود.
محرومیت از درمان پزشکی و انتقال به زندان کرج
محرومیت معصومه عسگری از درمان پزشکی، یکی از مسائل مهم در بازداشت طولانی‌مدت او بوده است. با وجود وضعیت بحرانی سلامت، او از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی ضروری در زندان محروم شده است. در تاریخ ۲۸ آذر ۱۴۰۳ گزارش شده است که معصومه عسگری همچنان از دریافت رسیدگی‌های پزشکی لازم در زندان اوین محروم است. این وضعیت نمونه‌ای از سیاست‌های رژیم آخوندی است که از زندان‌ها نه تنها برای مجازات مخالفان بلکه برای آسیب‌رسانی بیشتر به آن‌ها استفاده می‌کند.
در یک تحول نگران‌کننده، در تاریخ اول دی ۱۴۰۰، مسئولان زندان اوین معصومه عسگری را برای ملاقات با سرپرست دادسرای اوین احضار کردند، اما به جای ملاقات، او را به زندانی در فردیس کرج منتقل کردند. زندان فردیس کرج (موسوم به زندان کچویی) به شرایط سخت برای منزوی کردن زندانیان شهرت دارد. انتقال به چنین زندانی بخشی از استراتژی کلی رژیم برای جدا کردن زندانیان سیاسی از خانواده‌ها و رسانه‌ها است تا مانع نظارت و توجه بین‌المللی به وضعیت آن‌ها شود.
پرونده معصومه عسگری نمونه‌ای از سرکوب مستمر فعالان سیاسی، معلمان و مخالفان رژیم ایران است. بازداشت طولانی‌مدت، محرومیت از درمان پزشکی و روند قضائی نامشخص او بر الگوی گسترده‌تری از نقض حقوق بشر تحت حاکمیت ملایان تأکید دارد. توجه و فشار بین‌المللی برای تضمین حقوق این زندانیان و حمایت از آن‌ها ضروری است.
