بیشترین آمار خشونت های خانگی به همسر آزاری و کودک آزاری در ایران اختصاص دارد. رضا جعفری، رئیس اورژانس اجتماعی کشور در اسفند ۱۳۹۷ گفت: خشونت علیه کودکان رشد ۵برابری و علیه زنان رشد سه برابری داشته است. (سایت حکومتی جهان صنعت – ۲۹ آبان ۱۳۹۹)
یک روانشناس حکومتی به نام هاشم ورزی اذعان داشت، «جنس کودک آزاری در ایران در حال تغییر است. ما شاهد افزایش تعداد کودکان کار، کودکان معتاد، کودک همسری و بسیاری از پدیده های دیگر هستیم که در آمار کودک آزاری ما هنوز گنجانده نشده است.» (خبرگزاری رسمی ایرنا – ۲ آذر ۹۹)
ورزی همچنین افزود توجه نکردن به نیازهای اولیه و حقوق اساسی کودک مانند تغذیه، بهداشت، داشتن سرپناه، پوشش کافی، امنیت، محبت و آموزش از نمونه های بارز کودک آزاری است.
در بسیاری موارد خشونت ها منجر به ضرب و شتم خفیف تا شدید و نهایتاً قتل شده است. اکنون خشونت ها در ایران سراسری شده و نمی توان حد و مرز مشخصی از نظر موقعیت جغرافیایی برای آن ترسیم کرد. (سایت حکومتی جهان صنعت – ۲۹ آبان ۱۳۹۹)
کودک آزاری بدترین آسیب های اجتماعی در ایران
در خرداد ۹۹، عباس مسجدی آرانی، رئیس سازمان پزشکی قانونی، از افزایش ۱۲.۵درصدی کودک آزاری خبر داد و گفت: «تعداد پرونده های کودک آزاری در ایران در سال ۱۳۹۸ رشد ۱۲.۵درصدی در این زمینه را نشان می دهد.» (سایت حکومتی همشهری – ۳۱خرداد ۱۳۹۹)
در خرداد ۱۳۹۸، رضا جعفری، رئیس اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی، اعلام کرده بود کودک‌آزاری در میان خشونت های خانگی در ایران در رتبه نخست قرار دارد. (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۰خرداد ۱۳۹۸)
وی همچنین در بازه زمانی ۶ماهه در سال ۹۶، از ۱۶۰۰۰ مورد کودک آزاری خبر داد. (روزنامه حکومتی نصف جهان – ۷ اسفند ۱۳۹۶)
در مردادماه ۱۳۹۷، مهرداد مطلبی، معاون امور اجتماعی بهزیستی آذربایجان غربی، گفت: «بیش از ۱۳هزار مورد کودک آزاری در طول سال ۹۶ در سامانه اورژانس اجتماعی استان آذربایجان غربی ثبت شده است. این آمار تنها مربوط به مواردی است که به این مرکز گزارش شده است.» (سایت حکومتی اروم نیوز- ۱۶ مرداد ۱۳۹۷)
با توجه به ۱۳۰۰۰ مورد گزارش شده کودک آزاری فقط در یک استان کشور، می توان حدس زد که عدد ۱۶۰۰۰ برای کل کشور طی ۶ماه تا کجا دور از واقعیت است. اما به دلیل عدم شفافیت ارگان های مختلف رژیم، هرگز آمار دقیق و درستی از آسیب های اجتماعی در دسترس قرار ندارد.
قوانین رژیم اصلی ترین دلیل ترویج کودک آزاری در ایران
به اعتقاد برخی از جامعه شناسان افزایش کودک آزاری به دلیل مشکلات اقتصادی و ازدواج های اجباری است. عامل اصلی اما، خلاء قانونی برای مجازات کودک آزاری در ایران است.
در قوانین رژیم ملایان، خشونت خانگی جرم محسوب نمی شود و قانون ناظر بر خشونت خانگی همان قوانینی است که هر گونه خشونت و درگیری بین دو نفر را جرم انگاری کرده است و توجهی به تفاوت های خشونت خانگی ندارد. (سایت آسو – ۱۰ تیر ۱۳۹۹)
همچنین لایحه تأمین امنیت زنان و کودکان و بازدارندگی های قانونی که برای کاهش خشونت و تأمین امنیت زنان در خانواده در کشمکش نهادهای حاکمیتی قرار گرفته حتی در صورت تصویب و اجرا ناتوان از قطع چرخه خشونت در کشور خواهد بود، چون زمینه‌های وقوع چنین جرم و جنایت‌هایی در بخش‌های اقتصادی و قانونی کشور همچنان وجود دارد. (سایت حکومتی جهان صنعت – ۲۹ آبان ۱۳۹۹)
قوانین رژیم همچنین نقض حقوق کودکان را با قانونی کردن کودک همسری و قتل های ناموسی و … ترویج می کند.
شورای نگهبان به لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان ایراداتی گرفت. یکی از این ایرادات طبق نظر این شورا، ماده ۹ لایحه بود. شورای نگهبان این ماده را خلاف موازین شرعی اعلام کرد.
این ماده می گفت: «هرگاه بی احتیاطی، بی مبالاتی، عدم مهارت یا عدم رعایت نظامات از سوی والدین، اولیا یا سرپرستان قانونی کودک و نوجوان یا اشخاصی که مراقبت از کودک و نوجوان را بر عهده دارند یا در امور مربوط به کودکان و نوجوانان فعالیت می کنند، باعث فوت کودک، فقدان یکی از حواس یا قطع و نقض عضو، جراحت سر و صورت یا گردن و سایر صدمات به کودک شوند، به حبس و جزای نقدی محکوم خواهند شد.» (سایت سازمان بهزیستی – ۲۲خرداد ۱۳۹۸) این مخالفت بدان معنی است که از نظر قانونی کسانی که باعث صدمه و آسیبی به کودکان بشوند نباید مجازات شوند.
این به این معنی است که مجازات قتل یک کودک توسط پدرش می تواند تنها ۲سال حبس قابل خریدن باشد در حالی که رژیم ایران مثلا در اتهامات سرقت، دست افراد را بخاطر سرقت های ناچیز که از شدت فقر صورت گرفته است قطع می کند.
قوه قضاییه همچنین یک تبصره این ماده را به این شکل تغییر دادند: «هر گاه بی توجهی و سهل انگاری والدین منجر به نتایج موضوع این ماده شود حسب مورد به مجازات تا حداقل مندرج در بندهای فوق محکوم می شود. در خصوص بند ت این ماده در صورتی والدین مشمول حکم این تبصره می شوند که اقدامات لازم برای جلوگیری از صدمه را انجام نداده باشند و صدمه مستند به آن ها باشد.» (خبرگزاری رسمی ایرنا – ۱دی ۱۳۹۸)
این تبصره نویسی دوپهلو نیز، عملاً دست والدین بخصوص پدر را برای کتک زدن بی رحمانه کودک باز می گذارد.
کودک آزاری در بحران کرونا
در کرونا مشکلات اقتصادی ناشی از آن مانند بیکاری، تورم، رکود و فقر، مردم را تا ۸۰درصد آسیب پذیرتر کرده است. ۷۰درصد مردم ایران درگیر مشکلات روحی و روانی و عصبی شده اند.
تبعات سوءمدیریت و قصور نهادهای حاکمیت در مدیریت و مهار بیماری کرونا و همچنین فقدان توانایی حاکمیت در کنترل تبعات اقتصادی و اجتماعی کرونا موجب وقوع ابربحران های اقتصادی و اجتماعی در سال ۱۳۹۹ به صورت افزایش گرانی ها و تورم، رکود و ورشکستگی واحدهای اقتصادی، بیکاری های گسترده و رشد آمار آسیب های اجتماعی شده است.
اکنون آسیب های اجتماعی دامن کشور را گرفته است و امروز هیچ خانه ای در ایران امن نیست. در کمتر از سه ماه از سال ۹۹ آمار خشونت در کشور بیشتر از تمام سال های گذشته بالا رفت. (سایت حکومتی جهان صنعت – ۲۹ آبان ۱۳۹۹)
کودکان در بحران کرونا در خطر افزایش آزار دیدن و کم توجهی قرار دارند. در این برهه زمانی والدین عموماً دچار اضطراب هستند و فشار بیشتری را متوجه کودکان خود می کنند.
محمدرضا محبوب فر، پژوهشگر آسیب های اجتماعی در رابطه با افزایش خشونت علیه کودکان دوران کرونا گفت «خشونت علیه کودکان خود را بیشتر از گذشته نشان می دهد و ۵ برابر شده است. پیش از کرونا بیشتر خشونت ها در قالب خشونت فیزیکی و حتی تعرض بودند که امروز نیز همان ها وجود دارد، با این تفاوت که امروزه از طرف والدین ضرب و شتم کودکان به صورت مداوم تکرار می شود.» (سایت حکومتی جهان صنعت – ۲۹ آبان ۱۳۹۹)
موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران تصریح کرد: «خشونت در حال تبدیل به وجه مشخص رفتاری در جامعه است که این موضوع نگران کننده است.» (خبرگزاری حکومتی پانا – ۱۴تیر ۹۹)
دختربچه ها بیشتر از پسران سوژه کودک آزاری هستند
۵۲درصد کودکان خشونت دیده دختر و ۵۷درصد عاملان خشونت پدران هستند. (سایت حکومتی سلامت نیوز – ۱۲ مهر ۱۳۹۷)
تنها در استان چهار محال و بختیاری ۷درصد تماس های صورت گرفته با سازمان بهزیستی در رابطه با کودک آزاری بوده است. در این استان دختران بیش از پسران مورد آزار قرار می گیرند. (خبرگزاری حکومتی پانا – ۲۶ آبان ۹۹)
کودکان کار یکی دیگر از نمادهای کودک آزاری در ایران هستند. حضور دختربچه ها در میان کودکان کار آنها را بیشتر در معرض آسیب های جسمی و جنسی قرار می دهد. دختربچه های کوچک که برای در آوردن اندکی پول مجبور به کار کردن در خیابان هستند، توسط مأموران شهرداری یا دزدها واوباشان مورد آزار و اذیت جنسی و جسمی قرار می گیرند. این موضوع نقض ماده ۳۴ کنوانسیون حقوق کودک است.
رژیم ملایان یکی از امضاءکنندگان کنوانسیون حقوق کودکان است اما هیچ اقدامی برای حفاظت و تضمین حقوق و جان کودکان در ایران به خصوص جان و حقوق دختربچه ها به عمل نمی آورد.
زن بودن و بچه بودن دختربچه ها را در ایران به آسیب پذیرترین انسان های تحت حاکمیت نظام زن ستیز ملایان تبدیل کرده است. آنها هرگز حقوق کودکان را ترویج و حفاظت نمی کنند.
