تأثیر عمیق دستور کار اقتصادی خامنه‌ای بر زندگی کارگران و به طور خاص زندگی زنان کارگر
روز جهانی کارگر فرصتی است برای پرداختن به وضعیت اسفبار زنان کارگر در ایران و به طور کلی وضعیت کارگران در ایران که در بستری از مشکلات اقتصادی و استثمار تحت حاکمیت سرکوبگر آخوندها زندگی می کنند.
در حالی که داده ها و آمار جامع در مورد زنان کارگر در ایران کمیاب است، شواهد حاکی از شرایط رقت انگیز آنها دارد. به طور معمول، بخش کوچکی از زنان که در بازار کار مردسالار ایران شغلی به دست می آورند، اغلب در بخش خدمات یا کارگاه‌های غیررسمی مشغول به کار می شوند. این مشاغل اغلب با قراردادهای موقت همراه است و زنان را در معرض استثمار هرچه بیشتر قرار می دهد. علاوه بر این، آنها اغلب در شرایط غیراستاندارد بدون بیمه یا مزایا کار می‌کنند که شبیه شرایط برده‌داری مدرن است.
تمرکز بر شرایط کارگران ایران به طور عام، درک بنیادینی به دست می‌دهد که از آن می‌توان چالش‌های پیش روی زنان کارگر در ایران را استنباط کرد. با بررسی چشم انداز کلی اشتغال، دستمزدها، امنیت شغلی و شرایط کار، می توانیم مشکلات و آسیبهایی را که زنان در نیروی کار تجربه می کنند، استنباط کنیم.
تلاش برای بقا با دستمزد ناچیز
کارگران ایرانی دشواری‌های بسیاری را تحمل می‌کنند و بسیاری از آنها با دستمزد ناچیز برای بقا تلاش می‌کنند. حداقل دستمزد ماهانه، که در سال ۱۳۸۹ به 235 دلار رسید، به حدود 110 دلار، معادل تنها 46 سنت در ساعت کاهش یافته است و کارگران را در فقر فرو برده است.
شگفت آور است که بخش قابل توجهی از کارگران حتی این دستمزد ناچیز را دریافت نمی کنند و همین امر باعث تشدید مشکلات مالی آنها می‌شود. تأخیر در پرداخت حقوق رایج است و از ماه ها تا یک سال طول می‌کشد و کارگران را در تنگنا قرار می دهد و نمی توانند نیازهای اولیه خود و خانواده شان را برآورده کنند.
این واقعیت تلخ به ویژه به زنان کارگر در ایران ضربه می زند. آنها نه تنها در مقایسه با همتایان مرد خود با دستمزدهای کمتری دست و پنجه نرم می کنند، بلکه با ساعات کاری طولانی‌تر، اغلب در شرایط ناپایدار، مواجه می‌شوند. رکود اقتصادی به طور نامتناسبی زنان کارگر را تحت تأثیر قرار داده است و بسیاری را به سمت فقر سوق داده است، به ویژه کسانی که سرپرست خانوار هستند که تعداد آنها به بیش از ۶میلیون نفر می رسد.
برخی از زنان در مناطق مرزی غرب به کولبری روی می‌آورند که حتی برای مردان نیز کار شاق و طافت فرسایی است.
ظرف فقط ۶ ماه بیش از ۱۰۰۰ کارگر در حوادث محل کار جان باختند
علاوه بر این مشکلات اقتصادی، بی توجهی دولت به ضوابط ایمنی منجر به حوادث مکرر در محل کار و مرگ و مجروحیت می شود. تکان دهنده اینکه این بی‌توجهی و نقض ضوابط ایمنی اغلب عمدی هستند، زیرا رژیم به دنبال کاهش هزینه نیروی کار است و سود خودش بر زندگی کارگران اولویت دارد. بر اساس گزارش سازمان پزشکی قانونی، در ۶ماه اول سال ۱۴۰۲ بیش از هزار کارگر در حوادث محل کار جان خود را از دست دادند.
نظامی کردن اقتصاد به اخراج گسترده کارگران منجر خواهد شد
علاوه بر این، طرح خامنه ای برای نظامی کردن اقتصاد، وضعیت اسفبار کارگران را تشدید می کند. این استراتژی منجر به اخراج انبوه کارگران و موقت سازی سایر کارگران می شود که امنیت شغلی را بیشتر از بین می برد و دستمزدها را پایین می آورد. لفاظی های فریبکارانه رژیم در مورد «مردمی کردن اقتصاد» برای پنهان کردن نیت واقعی آن در اولویت دادن به هزینه های نظامی بر رفاه کارگران است.
خامنه ای به بهانه «مردمی کردن اقتصاد» بخش قابل توجهی از دارایی های عمومی و شرکت های دولتی را به طور مخفیانه به سپاه پاسداران و بنیادهای وابسته منتقل می کند. این مانور موج دیگری از تعطیلی کارخانه ها و از دست دادن مشاغل را به همراه خواهد داشت که تحت عنوان «تعدیل نیروی کار» آن را توجیه می کنند. علاوه بر این، کارگران باقی مانده را مجبور به استخدام موقت می کند، کنترل بر نیروی کار را تشدید می کند و دستمزدها را بیشتر کاهش می دهد.
اقدامات ظالمانه مندرج در برنامه هفتم توسعه، چالش های پیش روی کارگران را بیشتر می کند. اینها شامل مقرراتی است که استخدام رسمی کارگران را ممنوع می کند، به کارفرمایان اجازه می دهد تا به نفرات استخدامی جدید کمتر از حداقل دستمزد پرداخت کنند، و استخدام آنها فقط تحت قراردادهای موقت مجاز است. آنها همچنین از پایه ای ترین مزایا و حمایت ها از کارگران محروم می شوند.
با وجود این ناملایمات، کارگران ایرانی در مبارزه خود برای شرایط بهتر پایداری می کنند. آنها هر هفته برای اعتراض به خیابان ها می آیند و شجاعت و مقاومت بی نظیر خود را در برابر سرکوب نشان می دهند. عزم تزلزل ناپذیر آنها بازتاب تمایل عمیق برای تغییر وضعیت موجود است که رنج آنها را تداوم بخشیده است.
