زنان کارگر محروم از حداقل حقوق خود در ایران هستند.
عمده ترین مشکل زنان کارگر محروم در ایران این است که اکثریت آنها در کارگاه‌های کوچک که مشمول قانون کار و نظارت رسمی وزارت کار نیستند، مشغول به کار هستند.
آنها از حقوق اولیه کارگر محروم‌اند:
حقوقشان از حداقل حقوقی بسیار پایین تر است.
از مرخصی زایمان و از امکان مهد کودک محروم هستند،
در شرایط غیراستاندارد از نظر ایمنی محیط کار می کنند.
آنها بین ۱۰ -۱۲ ساعت در روز کار می کنند.
و مورد خشونت کارفرماها حتی خشونت جنسی قرار می گیرند.
بیش از ۹۰ درصد کارگران شاغل در صنعت قالی بافی و گلیم بافی را زنان تشکیل می‌دهند؛که نیمی از آنها کمتر از ۱۶ سال سن دارند. آنها بین ۱۲ تا ۱۶ ساعت در روز کار می‌کنند.
بیش از ۱۰ نوع بیماری‌های مختلف تنفسی، پوستی، استخوانی و عضلانی، سردردهای شدید، و ناراحتی‌های چشمی در میان این زنان جوان شناسایی شده است. برخی کارشناسان شرایط سخت و طاقت فرسای کار برای زنان کارگر را به «برده داری نوین» تشبیه کرده اند.
دستمزد کم، رده های پایین شغلی و نبود امنیت شغلی از جمله معضلات زنان کارگر در ایران می باشد.
موسسه های مالی سازمان پژوهشی تامین اجتماعی، زنان ۸۰ درصد شاغلان بدون بیمه در سال ۱۳۹۶ را تشکیل می دادند.
خبرگزاری رسمی ایرنا در گزارش مورخ ۸ اردیبهشت ۹۸ نوشت، زنان اولین قربانیان هر بحران اقتصادی هستند. «هرگاه برنامه اخراج یا تعدیل نیرو پیاده سازی می شود، زنان در صف اول قرار دارند و بسیاری از کارفرمایان معتقدند که زنان در صورت ازدواج و بارداری بهره وری کمتری دارند و با وجود تجربه و مهارت لازم، کنار گذاشته می شوند.»
طبق این گزارش، ۶۵.۹ درصد از کل جمعیت بیکاران کشور را زنان تشکیل می دهند.
