دوروتی پارکر (۲۲ آگوست ۱۸۹۳ – ۷ ژوئن ۱۹۶۷) شاعر، نویسنده داستان کوتاه، منتقد و طنزپرداز آمریکایی بود که به خاطر تیزهوشی و طنز گزنده‌اش شهرت یافت. او یکی از شخصیت‌های مرکزی صحنه ادبی نیویورک در اوایل قرن بیستم بود و برای همکاری با نیو یورکر و همچنین به‌عنوان یکی از بنیان‌گذاران گردهمایی ادبی آلگونکین، مجموعه‌ای افسانه‌ای از نویسندگان، منتقدان و بازیگران، شناخته می‌شود.
پارکر در لانگ برانچ، نیوجرسی به دنیا آمد و در نیویورک بزرگ شد؛ زندگی ابتدایی او با سختی همراه بود که دقت نظر و طنز تلخ او را تقویت کرد. مجموعه‌های شعری او مانند تناب کافی۱۹۲۶ نشان‌دهندهٔ بی‌باوری و پیچیدگی‌های زندگی مدرن بود، در حالی که داستان‌های کوتاهش—که بسیاری از آن‌ها به موضوعاتی مانند عشق، تنهایی و نقد اجتماعی می‌پرداختند—او را به یکی از صداهای برجسته و متمایز ادبیات آمریکا تبدیل کرد.
فراتر از ادبیات، پارکر فعال اجتماعی هم بود. او درباره حقوق مدنی و عدالت اجتماعی سخن گفت و در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ در برابر فاشیسم ایستادگی کرد. با وجود چالش‌های شخصی و روابط پرتنش، نفوذ او به‌عنوان یک نماد ادبی و فرهنگی در طول زندگی‌اش پایدار ماند.
میراث دوروتی پارکر همچنان به‌عنوان طنزپردازی درخشان، منتقدی بی‌باک و صدایی قدرتمند که ادبیات را با وجدان اجتماعی پیوند می‌زند، زنده است. نوشته‌های او همچنان خوانندگان را با صداقت، هوش و طنز خود الهام می‌بخشد.
