خواهر زندانی سیاسی محکوم به اعدام در ایران، اکبر دانشورکار (شاهرخ)، با انتشار یک پیام ویدئویی خواستار اقدام فوری برای نجات برادرش و سایر زندانیانی شد که در آستانه اعدام توسط رژیم آخوندی قرار دارند.
او فاش ساخت که از ۱۵ مرداد ماه هیچ اطلاعی از سرنوشت اکبر دانشورکار به خانواده‌اش داده نشده است. وی گفت: «از ۱۵ مردادماه ما از شاهرخ هیچ اطلاعی نداریم. و بقیه خانواده ها هم به همچنین وهیچ اطلاعی از شاهرخ نداریم. پدر من به شدت بیمار است، مادر از وقتی که موضوع مفقود شدن پسرش را شنیده دچارحمله قلبی شده، حتی این امکان وجود ندارد که مادرم حتی صدای برادرم باشد.»
اکبر دانشورکار در میان پنج زندانی سیاسی بود که به‌طور خشونت‌آمیز از زندان فشافویه (زندان تهران بزرگ) به زندان قزلحصار کرج منتقل شدند. این زندانیان به زور از سایر زندانیان سیاسی که به زندان اوین منتقل می‌شدند جدا شدند؛ اقدامی که به‌عنوان تاکتیکی عمدی برای ایجاد رعب، قطع ارتباط و افزایش فشارها در آستانه احتمال اعدام محکوم شده است.
شاهرخ دانشورکار، ۵۸ ساله، مهندس عمران است و در دی ماه ۱۴۰۲ دستگیر شد.
خواهر او با محکوم کردن قساوت رژیم گفت:
«فکر می کنم این خیلی بی عدالتیه به خاطر گناهی که بچه های ما مرتکب نشده اند، که حکم به این شدت و حدت بخواهند راجع به آنها انجام بشود. جوامع بین المللی صدای ما باشند، برادر من و بقیه هم پرونده ای ها و تا آنجا که می دانم، کسانی را که دیده ام، آدم های بینهایت با سواد، بینهایت بزرگ هستند که دغدغه شان فقط میهن است، دغدغه شان فقط زندگی است. دغدغه شان این است که مردم آسایش داشته باشند.»
او در ادامه بر رنج دوگانه‌ای که رژیم بر خانواده‌ها تحمیل می‌کند تأکید کرد و خطاب به مردم ایران و جامعه بین‌المللی افزود: «من از همه خواهش میکنم، از جوامع بین المللی، هموطنان عزیزم، صدای ما خانواده های باشند که واقعا مورد ظلم واقع شده ایم. ما خانواده ها، زندانیان‌مان دارند در زندان با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند، و ما خانواده ها به نوعی دیگر داریم شکنجه می‌شویم.»
«ازهمه خواهش میکنم، صدای ما باشید! امروز نوبت من است، فردا ممکن است نوبت شما باشد.»
این فراخوان در شرایطی مطرح می‌شود که موج اعدام‌ها در ایران شدت گرفته است. در سحرگاه ۵ مرداد دو زندانی سیاسی، بهروز احسانی و مهدی حسنی، علیرغم اعتراضات گسترده داخلی و بین‌المللی، در زندان قزلحصار به دار آویخته شدند،. این اعدام‌ها همزمان با سالگرد قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ صورت گرفت؛ یادآور هولناک چهار دهه مصونیت رژیم در برابر جنایت.
رژیم ایران از ابتدای امسال صدها اعدام انجام داده است؛ قربانیان آن نه تنها زندانیان عادی، بلکه معترضان و فعالان سیاسی نیز بوده‌اند. این موج اعدام‌ها به‌عنوان بخشی از یک کارزار سیستماتیک ترور و ارعاب برای خاموش کردن صدای اعتراض محکوم شده است.
گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور ایران، جاوید رحمان، هشدار داده است که چنین اقداماتی می‌تواند مصداق جنایت علیه بشریت باشد. او تأکید کرده است که جامعه جهانی باید رژیم تهران را هم به خاطر جنایات کنونی و هم به‌خاطر جنایات گذشته، از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷ که آن را «نسل‌کشی» توصیف کرده، پاسخگو کند.
در حالی که رژیم سرکوب را شدت می‌بخشد، خواهر شاهرخ دانشورکار تأکید می‌کند که سکوت به‌معنای همدستی است. پیام او پژواک صدای بی‌شمار خانواده‌های زندانیان سیاسی است: درخواست برای همبستگی، عدالت، و اقدام فوری بین‌المللی برای توقف اعدام‌ها و پایان دادن به چرخه مصونیت در ایران.
