زندان قرچک ورامین در تابستان ۱۴۰۴ به نماد آشکار نقض حقوق بشر و بی‌رحمی نظام‌مند علیه زنان زندانی سیاسی بدل شده است.
گزارش‌های مستند از داخل این زندان، تصویر تکان‌دهنده‌ای از یک بحران انسانی را ترسیم می‌کند: قطع برق‌های طولانی‌مدت در اوج گرما، فقدان امکانات درمانی و بهداشتی، و شرایط زیستی غیرانسانی که سلامت و حتی جان ده‌ها زندانی زن را در معرض فروپاشی کامل قرار داده است.
در روزهای اخیر، برق سالن محل نگهداری زنان زندانی سیاسی – که به‌اصطلاح «باشگاه» نامیده می‌شود – روزانه تا پنج ساعت، آن هم در گرم‌ترین ساعات روز، قطع می‌شود. نبود هرگونه وسیله سرمایشی، از کولر گرفته تا یک پنکه ساده، این فضای بسته و بدون پنجره را به کوره‌ای سوزان تبدیل کرده است؛ محیطی خفه با بوی تعفن و رطوبت، که حتی یک روز اقامت در آن می‌تواند تهدیدی جدی برای سلامتی باشد. این مکان، محل تبعید زنان سیاسی منتقل‌شده از بند زنان زندان اوین است، اما کوچک‌ترین شباهتی به فضایی برای زندگی انسانی ندارد.
محاصره گرما، بیماری و بی‌توجهی سیستماتیک
زندانیان در قرچک نه‌تنها با گرمای کشنده و قطع برق، بلکه با کمبود شدید آب آشامیدنی و نبود امکانات اولیه بهداشتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. تنها سه دوش و سه توالت برای ده‌ها زن در نظر گرفته شده و سیستم فاضلاب هواخوری به‌شدت آلوده، محل تجمع حشرات و موش‌هاست. بسیاری از زنان مجبورند روزها را در این محیط متعفن و مملو از حشرات بگذرانند، در حالی که بخشی از آنان با بیماری‌های مزمن، کهولت سن و ضعف جسمی شدید مواجهند.
هیچ پزشک معتمد و امکانات اورژانسی در اختیار آنان قرار ندارد و این بی‌توجهی آشکار، عملاً جان زندانیان را در معرض تهدید مستقیم قرار داده است.
زندان قرچک، که سال‌هاست به‌عنوان یکی از بدنام‌ترین زندان‌های ایران شناخته می‌شود، امروز به نقطه‌ای از فروپاشی انسانی رسیده که سکوت در برابر آن، به معنای چشم‌پوشی بر شکنجه سفید و نابودی تدریجی زنان زندانی سیاسی است.
