الیزابت کدی استنتون فراتر از یک مصلح قرن نوزدهمی بود — او نیرویی انقلابی بود که نخستین جرقه‌های جنبش حقوق زنان در آمریکا را برافروخت. استنتون که در سال ۱۸۱۵ در جانزتاونِ نیویورک به دنیا آمد، یکی از نخستین صداهایی بود که نه تنها خواهان حق رأی برای زنان شد، بلکه برابری واقعی در تمامی جنبه‌های زندگی — از آموزش و اشتغال گرفته تا ازدواج و قانون — را مطالبه کرد.
استنتون بانویی اندیشمند و نویسنده‌ای فصیح بود. او در سال ۱۸۴۸ یکی از برگزارکنندگان همایش تاریخی سِنِکا فالز بود؛ جایی که بیانیه‌ی ماندگار «اعلامیه‌ی احساسات» را نگاشت — سندی که با الهام از «اعلامیه استقلال» آمریکا تهیه شد. این بیانیه‌ی جسورانه، خواستار حق رأی برای زنان شد و آغاز رسمی مبارزه‌ی سازمان‌یافته برای حقوق زنان در ایالات متحده را رقم زد.
همکاری او با سوزان بی. آنتونی به افسانه‌ای در تاریخ بدل شد. در حالی که آنتونی سازمان‌دهنده‌ای خستگی‌ناپذیر و سخنوری پرشور بود، استنتون مغز متفکر این حرکت به شمار می‌رفت — او نویسنده‌ی سخنرانی‌ها، سرمقاله‌ها و کتاب‌هایی بود که بنیان‌های جنسیت‌محور جامعه را به چالش می‌کشید. آن دو در سال ۱۸۶۹ “انجمن ملی حق رأی زنان” را بنیان نهادند و برای اصلاح قانون اساسی به‌منظور تضمین حق رأی زنان مبارزه کردند.
استنتون، الهام‌گرفته از آرمان‌های روشنگری و لیبرالیسم کلاسیک، همچنین از زنان پیشرو مانند مری وولستون‌کرفت تأثیر پذیرفت — زنی که دفاع بی‌امانش از آموزش و استقلال زنان، تفکر استنتون را ژرفاً دگرگون ساخت.
او بی‌پروا و پیشرو بود و حتی در دل جنبش خود نیز مرزها را به چالش کشید — از حمایت از قوانین مترقی طلاق و آزادی تولیدمثل گرفته تا دفاع از سکولاریسم؛ موضوعاتی که حتی در میان همفکرانش نیز جنجال‌برانگیز بودند.
گرچه الیزابت کدی استنتون هرگز شاهد تصویب متمم نوزدهم قانون اساسی آمریکا در سال ۱۹۲۰ نشد، اما دیدگاه و صدای او پایه‌های فمینیسم مدرن را بنا نهاد. شجاعتش در پرسشگری — از ساختارهای سیاسی تا آموزه‌های دینی — هنوز در مبارزه‌ی جاری برای برابری جنسیتی طنین‌انداز است.