در روز چهارشنبه، ۳۱ مرداد ۱۴۰۳، پرستاران در سراسر ایران، نوزدهمین روز اعتراضات خود را در تهران و شهرهای مختلف از جمله مشهد، تبریز، اهواز، رشت، کرمانشاه، اصفهان، دهدشت، جهرم، آبادان، مریوان و سایر نقاط برگزار کردند. این اعتراضات ناشی از وخامت بار معیشتی، فشار طاقت فرسای کار و عدم پرداخت حقوق‌هاست.
در تهران، پرستاران در مقابل وزارت بهداشت تجمع کردند. در اهواز، در برابر دانشگاه جندی‌شاپور؛ در کرمانشاه، در مقابل دانشگاه علوم پزشکی؛ و در مریوان، در برابر بیمارستان فجر اعتراض کردند. در رشت، پرستاران با راهپیمایی در خیابان‌ها اعتراض خود را به نمایش گذاشتند. در تبریز نیز تجمعی از کارشناسان و پرستاران اورژانس برگزار شد.
در روز سه‌شنبه، ۳۰ مرداد، اعتراضات در شهرهای مختلف ادامه یافت و شامل بیمارستان‌های مشهد، نیشابور، همدان، آبادان و جهرم شد. در مشهد، پرستاران بیمارستان‌های شریعتی، ابن‌سینا، امام رضا و هاشمی‌نژاد به همراه ماماها به اعتراض پرداختند. نیروهای سرکوبگر راه‌های دسترسی به بیمارستان امام رضا را مسدود کردند و تعداد زیادی از مأموران را در محل اعتراض مستقر کردند، اما پرستاران با استفاده از مسیرهای جایگزین خود را به محل تجمع رساندند و با حملات نیروهای سرکوبگر مقابله کرده و به مقاومت ادامه دادند.
در روز دوشنبه، ۲۹ مرداد، پرستاران در ۱۲ بیمارستان مشهد به اعتراض پرداختند. چندین پرستار فوریت های پیش بیمارستانی از دانشگاه علوم پزشکی نیز به اعتصاب پیوستند. در اراک، اعتراضات در بیمارستان‌های امیرالمؤمنین، ولی‌عصر، خوانساری و امیرکبیر برگزار شد.
مأموران امنیتی در اراک به معترضان در بیمارستان امیرکبیر حمله کردند، اما پرستاران مقاومت کردند. خبرگزاری حکومتی ایرنا گزارش داد که دو نفر از معترضان دستگیر شده و به قوه قضائیه تحویل داده شدند.
مطالبات پرستاران در شعارهای آنان نمایان است: «فقط کف خیابون، به‌دست میاد حقمون»، «قدرت ما جمع ماست، حاصل دسترنج ماست»، «پرستار داد بزن حقتو فریاد بزن»، «فقط شعار شنیدیم، هیچ ثمری ندیدیم»، «هزینه ها دلاریه، حقوق ما ریالیه»، «وعده وعید کافیه، سفره ما خالیه»، «با کرونا جنگیدیم، حمایتی ندیدیم»، «از شیراز تا مشهد، اعتصاب اعتصاب»، «پرستار می‌میرد، ذلت نمی پذیرد»، «وعده وعید نمی خوایم، ما حقمونو می خوایم»، «یک اختلاس کم بشه، حق ما داده میشه»، «برای تغییر فردا، امروز متحد شویم»، «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم»، «فکر نکنید یه روزه، وعده ما هر روزه».
پرستاران با فشار اضافه‌کاری اجباری، شیفت‌های ۱۲ ساعته و حقوق‌های بسیار پایین دست و پنجه نرم میکنند که بسیاری از آنان را به زیر خط فقر کشانده و از حداقل استاندارد زندگی محروم کرده است. رژیم توافقات و قراردادهای خود با پرستاران را زیر پا می‌گذارد و از اجرای تعرفه‌گذاری خدماتی با آنها خودداری می‌کند.
فریدون مرادی، عضو شورای عالی نظام پرستاری، گزارش داده که هر ماه ۱۵۰ تا ۲۰۰ پرستار مهاجرت میکنند.
محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار، هفته گذشته گفت: «در ۱۰۰ سال تاریخ پرستاری مدرن کشور، اولین بار است که اعتراض به‌شکل «دست از کار کشیدن» اتفاق می‌افتد. بدترین کاری که پرستاران انجام می‌دهند رانندگی در اسنپ است که دو برابر پرستاری، درآمد دارند.» (سایت حکومتی رویداد24، ۲۴مرداد ۱۴۰۳)
وی همچنین در تاریخ ۱۹ مرداد گفت: «وزارت بهداشت بخشی از مشکل است، پرستاران معترض از تشکل‌های پرستاری عبور کرده‌اند. آنها حرف ما یا نظام پرستاری یا معاونت پرستاری وزارت بهداشت را گوش نمی‌کنند. گروهی که بخشی از مشکل است، نمی‌تواند مطالبات پرستاران را در شورای عالی امنیت ملی نمایندگی کنند.»
عباس عبادی، معاون وزارت بهداشت گفت: «در حوزه پرستاری با چالش‌های جدی روبه‌رو هستیم که در مرز نقطه جوش و بحران است.»(سایت حکومتی جماران، ۳۰ مرداد ۱۴۰۳)
خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، با درود به پرستاران زحمتکش و دلسوز گفت آنها با استمرار اعتراضات و مقاومت در برابر تعرض نیروهای سرکوبگر، خشم اکثریت قریب به اتفاق مردم و عموم کارگران و زحمتکشان از رژیم را بازتاب میکنند. وی افزود حمایت از پرستاران که شبانه‌روز به ملت ایران خدمت میکنند وظیفه میهنی و اخلاقی و انسانی است.