در روزهای اخیر موج تازه‌ای از اعتراضات صنفی در سراسر ایران شکل گرفته است؛ از معلمان و داوطلبان آزمون استخدامی آموزش و پرورش تا کادر درمان و بهداشت. محور مشترک همه این اعتراضات، بی‌عدالتی، تبعیض و بی‌تفاوتی مسئولان در برابر مطالبات اولیه صنفی و معیشتی مردم است.
روز سه‌شنبه ۸ مهرماه، جمعی از معلمان و داوطلبان آزمون استخدامی آموزش و پرورش در مقابل وزارت آموزش و پرورش در تهران تجمع کردند. در این تجمع، همانند بسیاری از اعتراضات اجتماعی سال‌های اخیر، زنان در صف مقدم ایستادند و با صدای بلند خواستار پایان تبعیض آشکار شدند. خیابان به میدان فریاد معترضان بدل شد و شعار اصلی آنان چنین طنین‌انداز گردید: «عدالتی ندیدم، فقط دروغ شنیدیم.»
این معترضان که یک سال از عمر خود را صرف آماده‌سازی برای آزمونی عادلانه کرده بودند، مسئولان را به بی‌کفایتی و تبعیض سیستماتیک متهم کردند. برگزاری آزمون با تأخیر، ظرفیت‌های بسیار پایین‌تر از وعده داده‌شده (۱۱ هزار نفر به جای ۳۰ هزار نفر)، اضافه شدن ۳۰ منبع جدید و بی‌ارتباط به دفترچه، و در نهایت رد گسترده داوطلبان با وجود کسب درصدهای بالا، همگی به اعتراضات دامن زد. سهمیه‌های شغلی و امتیازات متأهلی عملاً راه را بر داوطلبان عادی بست و از ۱۱ هزار ظرفیت اعلام‌شده، تنها سه تا چهار هزار نفر پذیرفته شدند که اغلب سهمیه‌دار بودند.
همزمان در تبریز، کادر بهداشت و درمان نیز دست به تجمع زدند. در این اعتراضات که بخش عمده شرکت‌کنندگان آن را زنان پرستار و کارکنان بهداشتی تشکیل می‌دادند، معترضان به کارانه‌های ناچیز و شرایط دشوار معیشتی اعتراض کردند. آنان تأکید داشتند که بی‌توجهی مقامات به حقوق صنفی و وضعیت معیشت، فشار مضاعفی بر دوش کادر بهداشت گذاشته و ادامه این روند دیگر قابل تحمل نیست.
