شرون دیویس در کنفرانس روز جهانی زن ۲۰۲۵: من در کنار زنان ایران ایستاده ام

روز شنبه ۴ اسفند ۱۴۰۳ کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران میزبان جلسه ای به مناسبت روز جهانی زن بود. در این کنفرانس برخی از رهبران سیاسی برجسته، فعالان حقوق بشر و حامیان مقاومت ایران از بیش از ۸۰ کشور شرکت داشتند.

شرون دیویس، قهرمان شنای انگلستان و صاحب مدال المپیک و قهرمانی اروپا می باشد.

شرون دیویس در روز جهانی زن ۲۰۲۵ در کنفرانس پاریس سخنرانی کرد که متن آن در زیر آمده است:

شرون دیویس: ما شما را می شنویم، ما شما را می بینیم و ما در کنار شما می ایستیم

بسیار سپاسگزارم، خانم‌ها و آقایان. حضور در این جمع در روز جهانی زنان برای من افتخار بزرگی است، آن‌هم در میان این زنان شگفت‌انگیز و البته زنان خارق‌العاده‌یی که در اینجا حضور دارند.

مایلم کمی در مورد پیشینه‌ام توضیح بدهم، زیرا احتمالاً بسیاری از شما من‌را نمی‌شناسید و نمی‌دانید که چرا من برای حقوق زنان و دختران مبارزه می‌کنم. من مدال‌هایم را در رشته شنا در دهه هفتاد و هشتاد میلادی در کسب کردم و تمام زندگی‌ام را در رقابت با شناگران آلمانی گذراندم که خودشان تقصیری نداشتند ولی به دلیل یک حکومت استبدادی به آنها هورمون تزریق می شد.  به همین خاطر بسیاری از دختران مدال‌هایی را که حقشان بود، از دست بدهند. این نابرابری به‌مدت ۲۰سال ادامه داشت تا سرانجام متوقف شد. اما نه‌به خاطر تصمیمات کمیته بین‌المللی المپیک، بلکه به‌خاطر فرو ریختن دیوار برلین در سال ۱۹۸۹.

من تصمیم گرفتم هرگز اجازه ندهم چنین بی‌عدالتی‌یی دوباره برای نسل بعدی دختران رخ دهد.

باید در نظر بگیرید که در ارتباط با ورزش زنان، ۵۱درصد از جمعیت جهان را زنان تشکیل می‌دهند، اما فقط ۴درصد از بودجه ورزش به آنها اختصاص می‌یابد. مردان ۹۶درصد همه سرمایه‌گذاری‌های ورزشی، را کسب می‌کنند. در سال ۲۰۱۵ کمیته بین‌المللی المپیک تصمیم گرفت که ما دیگر حق رقابت عادلانه را نداریم. پس من نمی‌توانستم ساکت بمانم و ببینم که این حقوق از دختران جوانم گرفته می‌شود که با زحمت آن‌را به‌دست آورده‌اند. البته، وقتی در این مسیر قدم گذاشتم، هزینه بزرگی بابت آن پرداختم، اما اگر لازم باشد، همه‌چیز را دوباره انجام خواهم داد.

من سال‌هاست که برخی داستانهای شما را شنیده‌ام. اما باید بگویم، دیروز که در یک کنفرانس بودم، تنها فردی بودم که مدام گریه می‌کرد. چون داستانهای شما باورنکردنی هستند و این داستانها را باید به‌گوش مردم برسانید. چرا که اکثر ما در جهان، نه در این سالن چون شما سیاستمدار هستید، اما اکثر مردم درک درستی از شرایط ایرانیان ندارند. نمی‌فهمیم زندگی تحت این سرکوب چگونه است. نمی‌فهمیم زندگی در یک جنگ چگونه است. ما در غرب هشتاد سال است که جنگی نداشته‌ایم. ولی درک می‌کنیم که مادر بودن و زندانی شدن و دوری از فرزند چیست. می‌فهمیم وقتی حقوقمان از ما گرفته شود، چه احساسی دارد. پس این داستانها را باید بازگو کنید.

من مطالب زیادی را اینجا نوشته بودم، درباره این‌که من ۱۰سال مبارزه کرده‌ام و شما چهل و شش سال، درباره رنج دختران جوان شما و این‌که چگونه فقط با نوشتن چیزی روی دیوار یا پخش یک اعلامیه، سر از زندان در می‌آورند. یکی از چیزهایی که برایم کاملاً تکان‌دهنده بود این بود که ورزشکاران به‌طور خاص هدف قرار گرفته‌اند. یک زن جوان به‌نام فروزان عبدی. او کاپیتان تیم ملی والیبال ایران در همان زمانی بود که من مدال المپیکم را بردم. و وقتی به فروزان فکر می‌کنم، به‌این فکر می‌کنم که می‌توانستم جای او باشم. اگر در کشوری دیگر متولد شده بودم، چون شخصیتی صریح دارم، من هم در موقعیت او قرار می‌گرفتم. من بسیار به آن‌چه او انجام داد افتخار می‌کنم. او دوران زندانش را گذراند و وقتی زمان آزادی‌اش فرا رسید، او را در زندان نگه داشتند و سپس در سال۱۹۸۸، همراه با ۳۰هزار نفر دیگر، کشته شد. و این فاجعه تقریباً به‌گوش جهانیان نرسید. ۳۰هزار نفر، غیر قابل تصور است. بعد از شکنجه‌ها و سبعیت‌ها، و رژیم مستبد حاکم که زنان را به‌عنوان شهروندان درجه‌سه می‌داند، روحیه و مقاومت هم‌قطاران ورزشکارم مرا آن‌چنان تحت‌تأثیر قرار داد که وقتی از من دعوت شد تا امروز اینجا باشم، نتوانستم نه بگویم.

من سال‌ها برای حقوق ورزشی مبارزه کرده‌ام، اما این مبارزه در مقایسه با مبارزه‌یی که شما انجام داده‌اید و حقوقی که زنان فوق‌العاده شما در ایران برای آن جنگیده‌اند هیچ‌چیز نیست.

من در همبستگی با زنان ایران و تمام زنانی می‌ایستم که در سراسر جهان تحت سرکوب هستند و برای زنان قهرمان شجاع کانون‌های شورشی، زن، مقاومت، آزادی!

زنان سراسر جهان، ما خواهران یکدیگر هستیم. باید کنار هم بایستیم تا از برنامة ۱۰ماده‌یی خانم رجوی برای تغییر حمایت کنیم، برای یک ایران آزاد و دموکراتیک که در آن زنان ایرانی، درست مثل من، بتوانند ورزش کنند، کار کنند، رهبری کنند و صدای خود را داشته باشند. چه اتلاف عظیمی از استعدادها و منابع انسانی است که به زنان اجازه داده نشود بهترین خود باشند و کشورشان را رشد بدهند. من این‌را درک نمی‌کنم. شما این نیروی عظیم را در اختیار دارید، اما آن‌را قفل می‌کنید.

شما می‌توانید پیروز شوید. وقتی مبارزه‌ام را آغاز کردم، نبردی بسیار دشوار بود و فعالان با هر خیریه‌یی که من با آن کار می‌کردم، تماس می‌گرفتند، هر شغلی را که داشتم تهدید می‌کردند.

زندگی‌ام را تهدید کردند، حتی جان فرزندانم را تهدید کردند. اما تصمیم گرفتم که تسلیم نشوم، درست همان‌طور که شما تسلیم نمی‌شوید. چالش من اصلاً مشابه چالش شما نبود، قصد مقایسه ندارم. فقط می‌خواهم بگویم که ذره‌یی از آن‌چه شما تجربه کرده‌اید را درک می‌کنم و به‌همین دلیل امروز اینجا هستم. اما آن‌چه می‌خواهم بگویم این است: بعد از ۱۰سال، اکنون شش نامزد برای عضویت در کمیتة بین‌المللی المپیک داریم که به‌زودی انتخاب خواهند شد و تمامی‌شان قول داده‌اند که از دسته‌بندی زنان در بازی‌های المپیک محافظت کنند.

پس آن‌چه می‌خواهم بگویم این است که شما می‌توانید پیروز شوید. ما شما را می‌شنویم، شما را می‌بینیم و در کنار شما ایستاده‌ایم. اصلی‌ترین دلیلی که امروز به اینجا آمدم، این است که مستقیماً به دوربین نگاه کنم و با کانون‌های شورشی شگفت‌انگیز صحبت کنم که در ایران هستند و باورنکردنی‌ترین خطرات را به‌جان می‌خرند.

و می‌خواهم بگویم: تک‌تک زنان ورزشکار در سراسر جهان یک «فروزان» هستند.

به مبارزه ادامه بدهید!