سلسله گفتگو با فرشته اخلاقی، قسمت اول
قصه های مقاومت زنان مجموعه ای است که از این پس در سایت کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران در اختیار خوانندگان سایت قرار می‌گیرد. این مجموعه حاصل سلسله گفتگوهایی با خانم فرشته اخلاقی، از مسئولان واحد تحقیق شهیدان مقاومت ایران می باشد.
قصه های مقاومت زنان نگاهی است مستند، با ذکر نمونه های تأیید شده، در مورد حقایق ایستادگی، مبارزه و جانفشانی زنان ایران در زندان ها، بازداشتگاهها، اتاقهای بازجویی و شکنجه، و همچنین رزم و مقاومت شان در برابر بنیادگرایان زن ستیز، طی بیش از چهار دهه.
زنانی که از روز نخست، با مستبدان حاکم، سرسازش نداشته اند و اراده شان، بر برافراشتن پرچم آزادی در بالاترین قله‌ها بوده است.
آنها که «زیبایی» را در «وفای به آرمان»، «ماندگاری» را در «فدای بیکران» و «عشق» را در «قلبی پر ایمان» یافته اند و به حق، تاریخ سازان حقیقی این خاک هستند.
مجموعه حاضر، گوشه ای کوچک از حماسة عظیم پایداری چنین زنانی است. این سلسله گفتگو دوران مبارزه با دیکتاتوری حاکم بر ایران را به زبان آمار و نمونه های تدقیق شده تصویر می کند.
آمار تکاندهنده
خانم فرشته اخلاقی در گفتگوی خود به نمونه ها و آماری اشاره می کند که حاصل کاری پرتلاش و طولانی، برای جمع آوری تک تک نمونه ها، اسامی و مشخصات قربانیان جنایت و کشتار در ایران بوده است؛ آنچه که نتیجه اش، تهیه لیستی ۲۰هزار نفره از مشخصات و اسامی شهیدان راه آزادی از مجموع ۱۲۰هزار آنها شده که خود، برگی زرین و ماندگار در ثبت سبعیت دشمن از یک سو و ایستادگی نسلی از زنان و مردان آزادیخواه در ایران از سوی دیگر بوده است.
به عنوان اولین بخش از این گفتگو، فرشته اخلاقی به قتل عام سال ۱۳۶۷ می پردازد و در یک بررسی آماری، چنین تصویری از نسل کشی رژیم خمینی ارائه می دهد:
۲۵درصد شهدای قتل عام زیر ۲۵سال سن داشته اند.
در میان آنان نوجوانان ۱۳ تا ۱۵ساله نیز وجود داشته اند.
۵۸درصد آنان تا سن ۳۰سال بوده اند.
حدود ۲۰تن از شهدای قتل عام در سنین ۵۰ تا ۶۵ساله بوده اند.
شماری از بازداشت شدگان، در سنین ۱۳-۱۴سالگی بوده و پس از تحمل ۷سال حبس، در سنین۲۰ تا ۲۱سالگی اعدام شده اند.
۴۸درصد شهدای قتل عام از طریق تیرباران کشته شده اند و ۳۸درصد از شهدای قتل عام حلق آویز گردیده اند.
در یک نمونه در سه بند زنان زندان اوین، ۸۰درصد زندانیان تا شهریور سال ۱۳۶۷ به دارآویخته شده و یا تیرباران شدند.
همچنین ۱۴درصد شهدای قتل عام، زیرشکنجه، به صورت زجرکش، انفجار در زندان و یا حلق آویز در ملاءعام کشته شده اند.
و شایان توجه آن که این قتل عام شامل تمامی اقشار جامعه از دانش آموز، دانشجو، معلم، پرستار، کارگر، کارمند، زنان خانه دار، دانشگاهی، ورزشکار، دکتر و مهندس بوده است.
در ادامه فرشته اخلاقی به شرح مختصر نمونه هایی از قتل زنان عام شده در سال ۱۳۶۷ می پردازد:
اعدام و شلاق در مقابل چشم سایر زندانیان
رضیه آیت الله زاده شیرازی، لیسانس فیزیک از دانشگاه تهران و دارای یک فرزند، در ۱۰آبان ۶۷ جلوی چشم بقیه زندانیان از طریق جراثقال اعدام شد.
پروین حائری، ۲۹ساله، فوق لیسانس زبان انگلیسی، مرداد ۱۳۶۷در زندان اوین حلق آویز شد. پروین هفت سال را زیر فشار و سخت ترین شکنجه ها به سر برده بود. در یک نمونه برای درهم شکستن اش، مأموران در حیاط زندان گوهردشت او را روی تخت شکنجه خواباندند و تا حدی او را شلاق زدند که خودشان از نفس افتادند. با این وجود، پروین تسلیم نشد و مصمم، ایستادگی کرد.
اعدام هنرمندان
آسیه احمدزاده، ۲۷ ساله، هنرمند، در زندان اوین حلق آویز شد. گفته می شود که او در زمینه خطاطی و نقاشی، هنرمندی شایسته بوده است.
اعدام پزشکان و دانشجویان در پیوندهای مشترک خانوادگی
حمیده سیاحی، دکتر اطفال از اهواز، همزمان با برادرش که مهندس الکترونیک بود اعدام شد.
دکتر معصومه (شورانگیز) کریمیان، دکتر فیزیوتراپ، همزمان با خواهرش مهری که دانشجو و زیر ۳۰ سال سن داشت، در ۸ مرداد ۱۳۶۷ در اوین تیرباران شد. شورانگیز، تحصیل کرده آلمان بود.
میترا جلالی، دانشجوی دندانپزشکی، در شهریور ۱۳۶۷ در گوهردشت حلق آویز شد.
ناهید تحصیلی، دیپلمه ریاضی از دبیرستان خوارزمی، همزمان با برادرش حمید حلق آویز شد. یکی از آنها در اوین و دیگری در زندان گوهردشت. یک خواهر و برادر دیگر ناهید نیز سالهای پیش از این اعدام شده بودند.
اعدام مادران فعال
اشرف احمدی، از زندانیان سیاسی دوران شاه، دارای چهار فرزند، پس از هفت سال حبس در مرداد ۱۳۶۷ در اوین اعدام شد.
رقیه اکبری منفرد، دارای یک فرزند خردسال، با برادرش عبدالرضا در مرداد ۱۳۶۷ حلق آویز شد.
نمونه های ذکر شده، به مصداق مشتی از خروار، تنها بخش اندکی از واقعیت را شامل می شوند.
پاسخ زنان شجاع ایران به جنایت = ایستادگی به هر قیمت
خانم اخلاقی در پایان این بخش از سخنان خود تأکید می کند، آنچه بیش از تمامی داغ ها و فراغ ها در چشم هر ناظری جلوه کرده و می کند، اراده ایستادگی و شجاعت زنان مقاوم در مصاف با دیکتاتوری است که طی بیش از ۴دهه حکومت، زن را نخستین قربانی خود در اندیشه و عمل قرار داده است.
در چنین نگاهی است که می توان قدر و اهمیت حقیقی نبرد زنان برای آزادی را در سلولهای سرد و تاریک زندانها، بر تخت های شکنجه، در جراحت و رنج پس از بازجویی و نیز چوبه های دار، تا حدودی درک کرد و فهمید.
ادامه دارد….
