روز جمعه ۲۱ دی ۱۴۰۳، یک زن زندانی به نام فاطمه لطفی در زندان لنگرود قم، در اعتراض به بلاتکلیفی دست به خودسوزی زد. اما مسئولین زندان به جای بیمارستان سوختگی او را به بیمارستان روانی منتقل کرده و پس از یک روز بدون هیچگونه مداوایی به زندان و به سلول انفرادی برگرداندند.
فاطمه لطفی در ارتباط با مواد مخدر در زندان لنگرود قم زندانی است. وضعیت این زن زندانی پس از خودسوزی بسیار وخیم بود با این حال پرسنل زندان، او را با بدن سوخته، پر از تاول و عفونت به بیمارستان روانی منتقل کردند. تنها یک روز بعد، بدون ارائه درمان مناسب و با وجود زخم‌های عمیق، وی با دست و پاهای زنجیر شده به زندان بازگردانده شده و در سلول انفرادی رها کردند.
پرسنل زندان در برخوردی غیرانسانی به او گفتند: «خودت تاول هایت را بکن.» در حالی که او هیچ دارویی در اختیار ندارد.
فاطمه لطفی، ۴۲ساله، در یک تماس تلفنی با صدایی ضعیف ناشی از شدت درد به نزدیکانش گفت: «زخم و جراحات و عفونت ها آنقدر زیاد شده که دارم از درد و سوزش و عفونت می میرم.»
فاطمه لطفی مادر یک پسر جوان زندانی است. قاضی و ماموران زندان او را متهم کردند که مواد مخدر برای فرزندش در زندان برده. او این اتهام را هیچگاه نپذیرفته و قبول نکرده است. به همین دلیل مدت‌ها است در زندان بلاتکلیف است. وی در آشپزخانه زندان با گاز خودسوزی کرد.
لازم به ذکر است که حداقل ۲۵۰۰ زندانی در زندان لنگرود قم محبوس هستند. در هر بند ۱۰ سرویس بهداشتی و ۶ حمام وجود دارد. آب گرم بطور معمول هر روز بین ساعت ۲ تا ۵ بعدازظهر باز است و در بقیه ساعتها، زندانیان از آب گرم محروم هستند.
در هر اتاق بیشتر از ۲۰ زندانی محبوس هستند که فقط ۱۵ نفر آنان تخت دارند و بقیه به صورت کف خواب باید شب را به روز برسانند.
این تراژدی شرایط اسفناک زندگی و بی‌توجهی سیستماتیک در زندان‌های ایران را برجسته می‌کند؛ جایی که حتی ابتدایی‌ترین حقوق انسانی از زندانیان سلب می‌شود. وضعیت دردناک فاطمه لطفی نمونه‌ای از تحمل مشقت‌های شدید زندانیان در زندان لنگرود است و خواستار توجه فوری به رفتارهای غیرانسانی و بی‌توجهی گسترده در اینگونه مراکز می‌باشد.
