اعتراض خانواده ها و افزایش اعدام ها در ایران، فریادهای تغییر هدف قرار می گیرند
ماه مه شاهد اعدام حداقل ۱۴۶ تن از جمله سه زن و سه زندانی سیاسی در ایران بود.
یکی از سه زن اعدام شده مدینه سبزوان ۳۹ساله و مادر ۵ فرزند بود. او به اتهامات مواد مخدر به دار آویخته شد در حالی که مجلس رژیم در ۲۲ مرداد ۱۳۹۶ قانونی به تصویب رساند که مجازات اعدام را به سردسته های بادهای قاچاق و سندیکاهای جنایتکار محدود می نمود و برای مجرمین خرده پا زندان را در نظر می گرفت. تحقیقات نشان می دهند که اکثر دستفروشان مواد مخدر قاچاقچی و رئیس باند نیستند و فقط به دلیل فقط، بیکاری و ناامیدی پایشان به این کار کشیده شده و یا وسوسه شده اند. (فایننشال تایمز، ۲۳ مرداد ۱۳۹۶)
در موارد مختلف، این خانواده ها و فرزندان کوچکشان در مقابل قضائیه رژیم در تهران و در مقابل سایر زندان ها در اصفهان، بندر عباس، کرج و غیره جمع شدند و از مقامات رژیم خواستند تا عزیزان شان را اعدام نکنند.
فرزندان زندانیان پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آنها نوشته بود: بابامو اعدام نکنید و نه به اعدام و نیازمندانه خواستار پایان دادن به مجازات اعدام شدند. نیروی انتظامی با خشونت با تجمع کنندگان برخورد می کرد و گاز اشک آور شلیک می کرد.
در جریان تظاهرات شبانه علیه اعدام سه زندانی سیاسی در اصفهان در ۲۹ اردیبهشت، حدود ۱۰۰تن شامل ۶۰مرد و ۴۰ زن در تهران بازداشت و به زندان اوین، زندان قرچک و زندان بزرگ تهران منتقل شدند.
اعدام این تعداد انسان طی یک ماه رنج و حرمان بسیاری را بر مادران، همسران و خانواده های آنها و به طور خاص خانواده های معترضین بازداشت شده در جریان قیام ۱۴۰۲ وارد کرد.
خانواده های معترضین اعدام شده، صالح میرهاشمی، مجید کاظمی و سعید یعقوبی متحمل رنج بسیاری شدند چرا که نهادهای امنیتی به آنها اجازه خاکسپاری فرزندان شان را ندادند. نیروهای امنیتی سه معترض اعدام شده را در سه نقطه دور از هم دفن کرده و اجازه ندادند که خانواده هایشان مراسم بگیرند.
مقامات امنیتی به برادر مجید کاظمی زنگ زدند و گفتند که بدون اینکه به کسی چیزی بگوید به آنها ملحق شود. سپس پیکر مجید را به نقطه دورافتاده ای بردند و در چاله ای دفن کردند که برای جثه اش کوچک بود. بعد از دفن کردن او، به برادرش گفتند که حالا می توانی زنگ بزنی و به خانواده ات بگویی که او دفن شده است.
بدتر اینکه، رژیم خواهر و دو برادر معترض اعدام شده، مجید کاظمی را با خشونت و ضرب و شتم بازداشت و حبس کردند.
در رابطه با صالح میرهاشمی، مسئولین زندان به مادرش اطمینان داده بودند که او را اعدام نمی کنند. اما این کار را کردند. مادرش گفت: «باباشو دستبند زدن. خودشون جنازشو آوردن تو یک ده خاک کردن. گفتن حق مراسم گرفتن ندارید.»
تاکتیک های رژیم برای جلوگیری از بروز قیامی دیگر
افزایش هشداردهنده اعدام ها در پی سایر تاکتیک های رژیم برای جلوگیری از وقوع قیامی دیگر از سوی مردمی ناراضی و مبارزه جو که خواستار سرنگونی آن هستند، صورت می گیرد.
رژیم ابتدا به ۸۲هزار زندانی عفو اعطا کرد که ۲۲هزار تن از آنها بازداشت شدگان اعتراضات بودند. این کار برای آرام کردن مردم خشمگین بود. اما به مدت کوتاهی بعد، قضائیه شروع به احضار زندانیان آزاد شده کرد و آنها را به دلایل مختلف دوباره به زندان برگرداند.
تاکتیک دیگر حملات شیمیایی به دخترمدرسه ای ها که به مدت ۶ماه ادامه دارد. این تلاشی است برای به سکوت کشاندن این زنان جوان که شجاعانه در دوران قیام صدایشان را علیه رژیم بلند کردند. رژیم می خواهد مردم را با وضعیت مرگ و زندگی فرزندان شان مشغول کند.
رژیم همچنین اقدام به دستگیری فعالان معلمین و کارگری نموده، دانشجویان را از ادامه تحصیل محروم و از ورود به دانشگاه ممنوع کرده است و حتی اجازه نمی دهد که در خوابگاه بمانند. سایر اقشار شهروندان که هدف قضائیه ملایان قرار گرفته اند عبارتند از خبرنگاران و فعالان حقوق بشر.
یک منبع کردی اعلام کرد که در ماه مه ۱۰۷ شهروند از جمله ۲۱ زن بازداشت و یا ربوده شده اند.
وکلای مدافع حقوق بشر به دادسرای اوین احضار می شوند
از آغاز قیام سراسری در شهریور سال ۱۴۰۱، حدود ۱۳۰ وکیل از سراسر ایران از جمله دهها وکیل زن توسط قضائیه رژیم احضار و یا بازداشت شده اند. طیف اتهامات آنها از انجام وظیفه حرفه ای شان تا ابراز نظر در رسانه های اجتماعی را شامل می شود.
این روند با احضار ۷۰ وکیل از هفته دوم ماه مه، یا نیمه اردیبهشت، بالا گرفت. در اکثر موارد دادسرای امنیت واقع در زندان اوین بدون مشخص کردن اتهامات وارده این احضارها را انجام داده است.
در جریان دادرسی، به عنوان شرط آزادی به قید وثیقه، از وکلا خواسته می شود که یک تعهدنامه از پیش نوشته شده را امضا کرده و متعهد به پیروی از قانون بشوند. این تعهدنامه حاوی «ندامت» از اعتراضات سراسری و تعهد به «عدم برقراری هرگونه ارتباط با شبکه های خارج کشور و عناصر ضدانقلاب» است.
این اقدام یک تاکتیک اعمال فشار بر وکلایی است که از اعتراضات و یا معترضین حمایت کرده اند.
روز ۱۴ مه (۲۴ اردیبهشت) شعبه ۲۹ دادگاه انقلاب تهران خانم مرضیه نیک آرا، یک وکیل برجسته مدافع حقوق بشر، را به یک سال حبس محکوم کرد.
دادگاه انقلاب اهواز یک وکیل مدافع حقوق بشر دیگر، فرزانه زیلابی، را به یک سال و نیم حبس محکوم نمود.
نازنین سالاری، فروغ شیخ الاسلامی وطنی، توتیا پرتوی آملی، میترا ایزدفر، مرجان اصفهانیان، ثمین چراغی، و سارا حمزه زاده از جمله وکلایی بودند که احضار شده اند.
آمار فزاینده وکلایی که به دادسرای امنیت تهران احضار می شوند به طور خاص از این لحاظ هشداردهنده است که ریسک اعدام معترضین بیشتر بدون دسترسی به وکیل مستقل و منصف را در بردارد. رژیم ملایان تا کنون حداقل ۷ معترض، از جمله سه تن را در روز ۲۹ اردیبهشت، اعدام کرده است.
در یک افشاگری تکاندهنده در مورد مرگ یک وکیل بعد از آزادی از زندان، مادرش گفت که دخترش مریم آروین که تازه ازدواج کرده بود، به خاطر دفاع از موکلینش بازداشت شد. در زندان تحت عنوان مسکن و آرام بخش به او دارویی تزریق کردند که بعد از آزادی به قید وثیقه موجب مرگ او شد.
دستگیری معلمان به خاطر اعتراض به زندگی غیرقابل قبول شان
رژیم ملایان از طریق بازداشت، احضار و اخراج فشار هرچه بیشتری به معلمان وارد می کند. طی سالهای اخیر اداره حراست و هیأت بررسی تخلفات اداری در وزارت آموزش و پرورش عملاً به بازوی نیروهای امنیتی بدل شده اند. آنها تمام تلاش خود را بر پرونده سازی بی پایه برای معلمان فعال و سرکوب اعتراضات آنها متمرکز کرده اند.
طی ماه مه، زنجیره ای از اخراج ها و بازداشت های غیرعادلانه و اعتراضات معلمین در ایران رخ داد. این اتفاقات بازتاب رشد الگوی سرکوب و ارعاب علیه فرهنگیانی است که به خود جرأت می دهند در رابط با حق و حقوق خود و یک سیستم آموزشی بهتر اظهار نظر کنند.
روز ۲۹ اردیبهشت معلمین اعتراضات گسترده ای در ۱۴ استان کشور برگزار کردند. آنها از وضعیت موجود به جان آمده و خواستار تغییر در سیستم آموزشی هستند. اما با معلمین که برای شرایط کاری منصفانه و یک محیط آموزشی جامع تلاش می کنند با خشونت برخورد شد. از جمله تعدادی به طور خودسرانه بازداشت و حبس شدند و تعدادی در اعتصاب غذا به سر می برند.
یک مورد قابل توجه عاتکه رجبی بود، معلمی که روز ۱۹ اردیبهشت قبل از اینکه به اعتراضات معلمین در مشهد بپیوندند بازداشت شد. او در اعتراض به اخراج غیرمنصفانه خود از کار و سرکوب گسترده معملین در ایران دست به اعتصاب غذا زد.
فاطمه تدریسی نیز در همان روز ۱۹ اردیبهشت در تهران بازداشت و حبس شد.
خانم فریبا انامی یک معلم شجاع و محترم در انزلی است که به اخراج او حکم دادند. وی به مدت بیش از ۲۵ سال در دبیرستان های گیلان و انزلی تدریس می کرد.
در حال حاضر حداقل ۱۶ معلم آزادیخواه در زندان های مختلف به سر می برند. از جمله اتهامات علیه این معلمین ملاقات با خانواده های جانباختگان اعتراضات و گذاشتن پست در همبستگی با اعتراضات در رسانه های اجتماعی می باشد.
خانم فرزانه ناظران پور، معلم ساکن تهران، در میان معلمین زندانی می باشد. در اسفندماه، شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «اخلال در افکار عمومی» وی را به ده ماه حبس محکوم کرد. بعد از اینکه دادگاه تجدیدنظر حکم او را تأیید نمود، او را در تاریخ ۱۲ اردیبهشت به زندان اوین منتقل کردند.
علاوه بر این برای یازده فعال صنفی معلمان در استان خوزستان از جمله خانم کوکب بداغی و خانم زهرا بختیاری کیفرخواست صادر شده است. وکیل مدافع این معلمان اعلام کرده است که اتهامات آنها شامل «عضویت در گروه هایی که هدف آنها برهم زدن امنیت کشور است» و «فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی» می شود.
محرومیت فعالان دانشجویی از ادامه تحصیل
بعد از دستگیری های گسترده و حبس دانشجویان که در جریان قیام ۱۴۰۱ پیشتاز و جلودار بودند، رژیم ملایان اقدام به محرومیت دانشجویان از تحصیل کرد تا فشار هر چه بیشتری بر این قشر روشنفکر و آزادیخواه وارد کند. در میان محروم شدگان از تحصیل شماری از دختران دانشجو نیز به چشم می خورند.
از جمله می توان به زهرا رحیمی، دانشجوی رشته شیمی دانشگاه یزد، شهین دبستانی دانشجوی علوم پزشکی تبریز، آیدا قربانی دانشجوی زبان ایتالیایی دانشگاه تهران، شکیبا هوشیار دانشجوی مهندسی مکانیک دانشگاه رازی کرمانشاه، نیلوفر میرزایی دانشجوی گرافیک دانشگاه الزهرا تهران، و از بهاره دوانی، مبینا یعقوب زاده، مهسا سلطانی، و پریزاد اسماعیلی دانشجویان دانشگاه دامغان اشاره کرد.
مطهره گونه ای، دانشجوی دندانپزشکی و دبیر سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و دانشکده علوم پزشکی آن، از دانشگاه اخراج و تا پنج سال آینده از تحصیل در کلیه دانشگاه ها منع شده است.
فاطمه صدری فر، دانشجوی دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی قم، به مدت چهار ترم از فعالیت های تحصیلی تعلیق شده است و باید محل تحصیل خود را تغییر دهد.
سپیده رشنو به دلیل رعایت نکردن حجاب اجباری در محیط های دانشگاهی به مدت دو ترم از تحصیل در دانشگاه الزهرا محروم شد.
سهیلا سپیده‌دم، دانشجوی رشته داروسازی، و الهه اشرف پور، دانشجوی پرستاری، در میان ۸ دانشجوی علوم پزشکی تبریز بودند که پس از اعتراض این دانشجویان به مسموم‌سازی گسترده مدارس در تجمع ۱۶ اسفند ۱۴۰۱ به محرومیت از تحصیل و تبعید به شهرهای اهواز، سمنان، کاشان، ارومیه و اردبیل محکوم شدند.
فهیمه سلطانی، دانشجوی دانشگاه اصفهان، با حکم کمیته انضباطی دانشگاه به ۲.۵ ترم محرومیت از تحصیل با احتساب سنوات محکوم شد.
مولود صفری دانشجوی رشته نقاشی و تعداد دیگری از دانشجویان دانشگاه الزهرا در تاریخ ۳۰ اردیبهشت از ورود به دانشگاه منع شدند. خانم صفری به خاطر رعایت نکردن حجاب اجباری در محیط این دانشگاه دخترانه به ۲ ترم تعلیق محکوم شده است. حکم وی براساس عکسی ناواضح صادر شده و انتساب آن به وی مشخص نبوده است.
روزنامه نگاران به خاطر افشای حقیقت باید هزینه بدهند
قضائیه رژیم ملایان در حال احضار روزنامه نگارانی است که در بهمن ماه آزاد کرد و به دروغ مدعی شد که به آنها «عفو» اعطا شده است. اما مریم وحیدیان که یک روزنامه نگار است به ۴ سال حبس محکوم شد.
مرضیه محمودی، روزنامه نگار و سردبیر پایگاه خبری تجارت نیوز توسط دادگاه به پرداخت ۲۴ میلیون تومان جزای نقدی محکوم شد به این دلیل که در اعتراض به صحبت های توهین آمیز آخوند حمید رسایی، نماینده سابق مجلس، علیه معترضان آزادیخواه یک توئیت زده بود.
روز ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲، نسیم سلطان بیگی، روزنامه نگار و فعال دانشجویی سابق، جهت دفاع از اتهامات «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی» در شعبه چهارم بازپرسی دادسرای اوین حاضر شد. خانم سلطان بیگی شامگاه ۲۱ دی ماه ۱۴۰۱، هنگام خروج از کشور توسط ماموران اطلاعات سپاه در فرودگاه بازداشت و نهایتا در تاریخ ۱۷ بهمن ۱۴۰۱ با تودیع وثیقه از زندان آزاد شد.
ویدا ربانی، یک روزنامه نگار ایرانی دربند، روز یکشنبه ۳۱ اردیبهشت سرانجام از زندان اوین برای مداوای ضروری به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شد. ویدا ربانی در دو ماه گذشته با سردردهای شدید دست و پنجه نرم می کرد اما مسئولین زندان به شدت با انتقال او به یک بیمارستان در بیرون زندان مخالفت می کردند.
دادگاه غیرعلنی دو روزنامه نگار سرشناس که از سپتامبر ۱۴۰۱ به خاطر گزارش مرگ و خاکسپاری مهسا امینی در زندان به سر می برند، روزهای ۲۹ و ۳۰ اردیبهشت در دادگاه انقلاب تهران برگزار شد. نیلوفر حامدی و الهه محمدی اجازه ملاقات از قبل با وکلای خود را پیدا نکردند.
محاکمه خانم حامدی فقط دوساعت طول کشید. وکلای او گفتند به آنها وقت برای دفاع داده نشد. خانم حامدی همه اتهامات را از جمله «همکاری با دولت متخاصم آمریکا» و «تبلیغ علیه نظام» را رد کرد.
خبرنگاران بدون مرز با محکوم کردن این دادگاه نمایشی که هدف آن را مشروع کردن آزار و اذیت این دو روزنامه نگار نامید، خواستار آزادی فوری آنها گردید.
آزار و حبس فعالان مدافع حقوق بشر و کارگران
رژیم ملایان فعالان حقوق کارگران، حقوق زنان و حقوق بشر را هدف قرار داده و دستگیری های گسترده ای انجام داده است.
در آستانه روز معلم در ایران (۱۲ اردیبهشت)، سرویس های امنیتی به محل سکونت یک معلم زندانی هجوم برده و چند معلم و فعال حقوق کارگران را بازداشت کردند. از جمله خانم آنیشا اسداللهی که بعداً به ۵سال و ۸ ماه حبس محکوم شد.
ژینا مدرس گرجی، یک مدافع حقوق زنان، در حال حاضر در بند زنان زندان سنندج محبوس می باشد. وی ۴۰ روز را در حبس انفرادی و در زیر شکنجه برای گرفتن اعتراف اجباری سپری کرد.
حمیده زراعی یکی از بازداشت شدگان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، روز ۸ خرداد در محل سکونت خود توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به محل نامعلومی منتقل شد. خانم زارعی در جریان قیام ایران روز ۱۲ آبان بازداشت و متعاقباً روز ۱۸بهمن ۱۴۰۱ به دنبال نمایش عفو رژیم از زندان کچوئی کرج آزاد شد.
وی روز ۱۳ اردیبهشت قبل از بازداشت به اتهام «شرکت در فعالیت های تبلیغی به نفع گروههای معاند» به دادستانی کرج احضار شده بود.
این فعالان مدافع حقوق زنان و روزنامه نگاران با تلاش خستگی ناپذیر سعی کرده اند حقیقت را گزارش کرده، وضعیت کار را ارتقاء بدهند و با نقض حقوق بشر مبارزه کنند. متأسفانه، تحت حاکمیت ظالمانه رژیم ملایان، تعهد آنها برایشان هزینه شخصی سنگینی به بار آورده است.
محکومیت های سنگین برای تظاهرکنندگان
روز یکشنبه ۷ خرداد ۱۴۰۲، حکم حبس به سه زن زندانی سیاسی، زینب همرنگ، شیوا اسماعیلی و سودابه فخارزاده ابلاغ شد.
این سه نفر روز ۲۴ اردیبهشت در غیاب وکلای خود محاکمه شدند.
زندانی سیاسی زینب همرنگ، ۵۸ساله، به ۵سال حبس به اتهام «اجتماع و تبانی» محکوم شد. خانم شیوا اسماعیلی، ۵۸ساله، به ۱۰سال حبس از جمله به خاطر «اجتماع و تبانی» محکوم گردید و خانم سودابه فخارزاده، ۶۵ساله، به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به ۵سال حبس محکوم شد.
در عین حال، فعال حقوق کارگران نسرین جوادی، ۶۵ساله، که از چند بیماری مختلف رنج می برد، به رغم وضعیت وخیم سلامتی از حق درمان در یک بیمارستان مدنی محروم است. وی از ۱۱ تیرماه ۱۴۰۱ در حال گذراندن ۵سال حبس خود در زندان اوین می باشد. وی ۵۰روز در حبس انفرادی بود.
زندانی سیاسی معصومه صنوبری روز ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲، در اعتراض به فشار روزافزون مسئولان زندان فردیس (کچویی) کرج، اقدام به خودکشی با زدن رگ دست خود نمود. وی از سایر زندانیان جدا شه و اجازه ندارد با کسی صحبت کند. زمان محدود تلفن او به خانواده اش هم محدود شد و مسئولین زندان اجازه نمی دهند که حتی کارت تلفنش را شارژ کند.
معصومه صنوبری، ۳۵ساله و دارای یک دختر می باشد. او در ۲۲ آذرماه ۱۴۰۱ در کرج دستگیر شد. وی به اتهام هدایت اعتراضات، به ۷سال و نیم زندان محکوم شده است.
روز ۹ خردادماه ۱۴۰۲، چهار زندانی سیاسی ارغوان فلاحی، نصرالله فلاحی، اردوان فلاحی و پروین میرآسان به «محاربه»، «افساد فی‌الارض از طریق اقدامات گسترده تخریبی» علیه رژیم و «اجتماع و تبانی علیه امنیت داخلی و خارجی کشور» متهم شدند.
نیروهای اداره اطلاعات پیرانشهر روز جمعه ٢٩ اردیبهشت ۱۴۰۲ سعدا خدیرزاده و کودک یک ساله اش را پس از گذشت تنها چند ساعت از کسب مرخصی بار بازداشت کردند. سعدا خدیرزاده، یک زندانی سیاسی کرد اهل پیرانشهر است که در بند زنان زندان مرکزی ارومیه محبوس می باشد.
رژیم ایران سعی دارد صداهای مخالف را خاموش و آمال و خواستهای مردم ایران را سرکوب کند. اما مردم ایران، به طور خاص زنان، همچنان مقاوم و مصمم هستند که مبارزه خود برای فردایی بهتر را ادامه بدهند. مبارزاتی که در این بولتن از نظرتان گذشت، شمه ای از مبارزات مستمر در ایران برای آزادی و دموکراسی است.
