آرزو آزرم صفت، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین در تهران، حدود سه هفته است که از درد شدید در ناحیه کتف و دست رنج می‌برد. با وجود وخامت وضعیتش، او از دریافت مراقبت‌های پزشکی مناسب محروم مانده و این مسئله نگرانی‌های جدی در مورد سلامت او و کوتاهی زندان در ارائه خدمات ضروری بهداشتی ایجاد کرده است.
وخامت وضعیت بدون درمان مناسب
وضعیت جسمانی آرزو به حدی وخیم شده که به طور قابل‌توجهی توانایی حرکت را از دست داده و استفاده از دست برای او غیرممکن شده است. تلاش‌ها برای کاهش درد، مانند استفاده از آویز گردن، نیز بی‌اثر بوده و کوچک‌ترین برخورد با دستش باعث افزایش شدید درد می‌شود.
بر اساس گزارش منابع نزدیک به خانواده او، آرزو تنها پس از اعتراض هم‌بندیانش به بهداری زندان منتقل شد. با این حال، بدون انجام تصویربرداری یا معاینه دقیق، به بند بازگردانده شد. پزشک زندان با نادیده گرفتن نیاز فوری به درمان، به خانواده او توصیه کرده است که پیگیر درمان در خارج از زندان باشند—امکانی که در حال حاضر برای او فراهم نیست.
این کوتاهی آشکار، برخلاف تعهدات قانونی رژیم ایران است که زندان را موظف به ارائه خدمات تشخیصی و درمانی به زندانیان نیازمند می‌کند.
خانواده و بی‌توجهی سیستماتیک
آرزو آزرم صفت، که مادر سالخورده‌ای دارد، به دلیل ناتوانی خانواده‌اش در پیگیری وضعیت او با مشکلات بیشتری مواجه است. ادامه درد شدید و نبود درمان، نگرانی‌ها از بدتر شدن وضعیت یا بروز عوارض جسمانی طولانی‌مدت را افزایش داده است.
پیشینه آرزو آزرم صفت
آرزو آزرم صفت اولین بار در تاریخ ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی رژیم بازداشت و در بند ۲۰۹ زندان اوین، که تحت نظارت وزارت اطلاعات ایران است، نگهداری شد. او پس از اتمام مراحل بازجویی در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ با وثیقه به طور موقت آزاد شد.
آرزو که پیش‌تر به ظن همکاری با گروه‌های مخالف رژیم به پنج سال زندان محکوم شده بود، پس از اعتراض به حکم، محکومیتش به سه سال و نه ماه کاهش یافت. نهایتاً، در تاریخ ۵ شهریور ۱۴۰۳ برای گذراندن دوران محکومیت خود بازداشت و به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
نمونه‌ای از بی‌توجهی سیستماتیک
محرومیت آرزو آزرم صفت از خدمات درمانی نمونه‌ای از شرایط سخت زندانیان سیاسی در ایران است. خودداری از ارائه مراقبت‌های پزشکی به زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی، یکی از تاکتیک‌های رایج رژیم برای اعمال فشار روانی و جسمی بر آنان است.
بی‌توجهی مستمر به وضعیت جسمانی آرزو آزرم صفت، نقض آشکار حقوق بشر و نمونه‌ای از رفتارهای غیرانسانی رژیم ایران در قبال زندانیان سیاسی است. وخامت وضعیت سلامت او، همراه با کوتاهی زندان در تأمین نیازهای درمانی، اهمیت رسیدگی فوری و فشار بین‌المللی بر رژیم ایران را آشکار می‌سازد.
وضعیت آرزو آزرم صفت نه تنها یک تراژدی شخصی، بلکه یادآور نقض گسترده حقوق بشر در سیستم زندان‌های ایران است.
