صبح روز ۳۰ مهر ۹۶، آتنا دائمی فعال حقوق بشر زندانی در اوین، به خاطر یک شکایت جدید توسط بهداری زندان به دادگاه فرا خوانده شد اما از شرکت در این محاکمه خودداری نمود. وی پیش از این اعلام کرده بود که به دلیل «ناعادلانه دانستن دادگاه» و «عدم پیگرد خانی (رئیس بهداری اوین) و چهارمحالی (رئیس زندان اوین) از بابت قصور پزشکی» در دادگاه حاضر نخواهد شد.
این زندانی سیاسی همزمان نامه ای از وضعیت بهداری اوین تنظیم کرده و به بیرون از زندان فرستاد که در آن آمده است:
تصور کنید که اکنون فضای ایران متحول و درب زندانها باز، زندانیان آزاد و زندانها تبدیل به موزه شده و آتنا دائمی به عنوان زندانی سیاسی زندان اوین، در بازدید از موزه اوین با شماست و از خاطرات و شرایطش در بخشی از اوین یعنی بهداری می‌گوید!
در این زندان چنانچه زندانی در داخل بند بیمار باشد (بد حال یا معمولی فرقی ندارد) و نیاز به اعزام به بهداری باشد می‌بایست حداقل چهل دقیقه منتظر بماند تا با بهداری هماهنگ و بالاخره ماشین با پشت سر گذاشتن ترافیک سنگین داخل زندان (فاصله از بند تا بهداری ۱۰۰ متر) به محل مورد نظر برسد و بیمار به بهداری منتقل شود، این درحالیست که زنان زندانی حق پیاده روی در محوطه را ندارند! بهداری دو ماشین حمل بیمار دارد. اولی آمبولانسی است که ساخته قرن پیش است. این آمبولانس تخت بیمار ندارد، زندانی می‌بایست خود را به نحوی به دیوار یا صندلی بچسباند تا حین رانندگی رالی طور از دنیا نرود! همه فضای آمبولانس پر از لکه‌های خون و گلاب به رویتان استفراغ است! درب آن فقط از بیرون باز میشود به این شکل که دست راست را تا نیمی از کمر به بیرون پنجره میبرید و دستگیره را میکشید که ممکن است درب کشویی ناگهان باز شود…!!
ماشین دیگر پیکان است، مدرن و لخت، درب آن فقط از یکسو باز میشود و چنان نرم است که بیرون آمدن از آن مصیبتی است! سوئیچ استارت ندارد و برای روشن شدن کافیست راننده کمی تلاش کند و آن را در سراشیبی قرار دهد سپس با تکانی شدید روشن خواهد شد!
روزی یکی از هم بندیان را که حال وخیمی داشت و بیهوش بود را می‌بایست تا دفتر و بعد تا حیاط و کوچه و آمبولانس ببریم. برانکارد و ویلچر دراین زندان معنایی ندارد لذا چهار نفری او را در آغوش گرفته و ۲۵ پله به پایین بردیم، …پرسنل بهداری به دلیل عذرشرعی و حفظ امنیت اسلام حق ورود به بند ندارند تا بیمار را طبق اصول پزشکی جابه جا کنند!! تخت مخصوص بیمار از آمبولانس بزرگتر بود و درنتیجه درب امبولانس بسته نمی‌شد، سر این زندانی شریف از آمبولانس بیرون مانده و بیش از هر چیز نگران بودم که از آمبولانس به بیرون پرت شود و در طول مسیر بیمارستان راننده متوجه فقدان بیمار نشود!!
خلاصه یک تخت کوچک چوبی ارزان در گوشه اتاق معاینه بهداری می باشد که از دیدن بیمار ۲۵ کیلویی هم به لرزه در می‌آید! پزشکی دارد با نام مستعار شهریاری، متخصص داخلی ست مثلا! بیشتر شبیه به بازجوست تا پزشک! برای او دانستن اتهامات شما برای مداوا لازم است! نسخه‌ای نمی‌نویسد چرا که همیشه همه چیزاز نظر او طبیعی ست و اگر هم نسخه بنویسد مهری ندارد و چنانچه از داروی اشتباه تجویز شده‌اش بمیرید که هیچ دیگر مرده‌اید! البته پزشکان شریفی هم دارد که اگر بخواهند به بیمار، خصوصاً بیمار سیاسی، کمک کنند از سوی آقای رئیس توبیخ می‌شوند!!! داروخانه هر شب داروی بیماران را در قوطی‌های مخصوص می‌ریزد که معلوم است زمانی رنگش سفید بوده اما حالا رو سیاه است، حتی راننده با دستهای بدون دستکش هم می تواند این کار را انجام دهد، اغلب داروها سهواً یا حتی عمداً به اشتباه در قوطی ریخته می‌شوند!!! بیمار باید همه را با یک لیوان آب در برابر چشمان مأمور قورت دهد! مواردی بوده‌اند که می‌بایست یکجا ۱۸ قرص ببلعند! تصویر مابقی جریان با خودتان!!! اگر زن باشید و طبق نظر پزشک نیاز به نوار قلب یا حتی تزریق دارو باشد پرستاران دو دستی مشتی از خاک بر سر میریزند چون از لحاظ شرعی معذورند و بایست بیمار یا به بیمارستان اعزام شود که هفت خان رستمی ست و از نظر رئیس ممنوع، یا باید منتظر بود تا در ساعت اداری خانم فلانی بیاید.
در نهایت اگر اورژانسی باشد پس از کمی مشاجره با پزشک به این نتیجه میرسد که مامور زن همراه زندانی که هیچ سر رشته‌ای از این امر ندارد نوار قلب را بگیرد! و حالا تصور کنید بیمار روی تخت و مأمور زن بالای سر او! از طرفی می‌بایست چادر خود را نگه دارد و از طرفی طبق گفته‌های پرستار و آموزش از روی لباس، گیره‌ها را بچیند و پرستار مرد عرق ریزان پشت پارتیشن ایستاده و راهنمایی میکند، ناگهان می بینی گیره‌های نوار قلب تا کشاله ران بیمار وصل شد و چون معلوم نیست نوار قلب بوده یا کلیه یا چی یا به دلیل خنده وحتی عصبانیت بیمار نوار قلب آنچه که باید نمی شود!
دندانپزشکی بهداری هم که هزینه‌اش از دستمزد بهترین پزشکان ایران و جهان گرانتر است آن هم برای زندانیان بی منبع درآمد! از بس بهداری و زندان و زندانیان تمیز هستند که به راحتی بدون دستکش دست در دهان شما می‌کنند و حتی دستگاه اتوکلاو که ضروری ترین دستگاه است ندارند! و در آخر مدیر بهداری!! از او در مورد خودم و پرونده‌ام خواهم گفت. عباس ِ خانی! مدیر کشتی گیری که می‌گوید پزشک است!
اما نه مرام کشتی گیران را دارد نه شرافت پزشکان را! با این سیستم مدیریت و بهداری‌اش ادعا می‌کرد که بنده کاملاً سالم هستم. درد می کشیدم و درد می کشیدم و او انکار می کرد و اعزام‌هایم را لغو و به دادستانی هم اعلام می کرد که بنده در سلامت کامل هستم، آنقدر به انکار ادامه داد که ماهیت حقیقی‌اش را به رخش کشیدم. به او گفتم تو نه پزشکی و نه حتی کشتی گیر بلکه تو یه جلاد هستی نه بیشتر! با وقاحت با مافوقش چهارمحالی رئیس زندان که تکثیر شده‌های حیدری فرها هستند و تصور می‌کنند برای همیشه در منسب قدرت می‌مانند از من شکایت کردند و اتهاماتی را نسبت دادند که برای دومین بار دادگاهش برگزار شد و شرکت نکردم! جواب آزمایشات بیمارستان را از من پنهان می کردند و با توهین بر سلامت بنده تأکید داشتند، اما نمی دانند که آتنا هم پدری دارد و آشنایانی، جواب آزمایشات و سی تی اسکن بیمارستان هزار تختخوابی را با هزار زحمتی که شده به دست آوردم و مشخص شد آری فوراً باید جراحی شوم و تخلیه کامل کیسه صفراوی به علاوه عفونت و سنگ کلیه، سنگهایی به اندازه جای مهر روی پیشانی‌شان!
در حالی که در اردیبهشت ۹۶ دستور بستری‌ام از بیمارستان سینا صادر و قرار بر تخلیه رسوب صفرا بود اما خانی و چهارمحالی آن را انکار و اعزام‌ها را یکی پس از دیگری لغو کردند، اما در نهایت بعد چند ماه و اثبات بیماری، بستری، جراحی و تخلیه کامل کیسه صفراوی در شرایطی کاملاً امنیتی انجام شد. حالا تصور کنید روزانه چند نفر به این بهداری مراجعه و با چنین صحنه‌ها و برخوردها مواجه می‌شوند؟! تصور کنید مرگ هدی صابر را در همین بهداری! یا مرگ عزیزانی چون شاهرخ زمانی، افشین اصانلو و محسن دگمه چی را که در اثر بی توجهی به وضعیت شان جان باختند، تصور کنید وضعیت علیرضا رجایی و امید کوکبی و آرش صادقی را و محمد جراحی که به تازگی به دلیل بیماری کهنه‌شان جان باختند! یادش گرامی! و اما تصور کنید روزانه صدها زندانی بیمار و بی نام که به دلیل جنایتهای چهارمحالی و خانی و امثال او که بی صدا می‌میرند!!
در پایان خطاب به محمد جواد ظریف اعلام می دارم من به عنوان یک ایرانی نه تنها سپاهی نیستم بلکه به دلیل غرض ورزی‌ها و جنایتهای سپاه در زندان به سر می‌برم و حالا نه تنها من بلکه صدها یا هزاران زندانی دیگر از قِبل فرمایشات سپاه به رئیس زندان و رئیس بهداری حتی امنیت جانی و سلامت مان را نیز از دست داده‌ایم!!!
آتنا دائمی – بند زنان زندان اوین
سی‌ام مهر 96
